autobiografie

Teacher Man

by // // No Comments

Pakt niet

Het is alweer lang geleden dat ik De as van mijn moeder heb gelezen, of diens verfilming Angela’s ashes heb gezien. Maar ik weet nog wel dat het verhaal me raakte. Dat het dramatische relaas van zijn jeugd zo pakkend en, ondanks alle ellende, met de nodige humor was geschreven, dat Frank McCourt bij mij meteen in het rijtje ‘leuke auteurs’ kwam te staan.

Snel vergeten

Ik heb volgens mij het vervolg (in het Engels heet het ‘Tis) ook nog gelezen, maar die heeft geen grote indruk op gemaakt en McCourt verdween op de achtergrond. Tot ik Teacher man kreeg van een vriend van mij die zijn boekenkast aan het opruimen was. “Hey! McCourt! Die vond ik wel goed, geloof ik!” Ik was het onindrukwekkende vervolg op zijn debuutroman even vergeten. Ik denk dat ik over een tijdje dit boek, Teacher Man, om dezelfde reden weer zal vergeten.

Anekdotes

Frank McCourt beschrijft zijn ervaringen als jonge leraar in Amerikaanse middelbare scholen. Het is niet echt een groot verhaal, meer een opsomming aan ervaringen en anekdotes met op de achtergrond het volwassen worden en zekerder worden als docent van McCourt zelf.

Gebrek aan interesse

Op zich best leuk opgeschreven en sommige verhalen over zijn interacties met leerlingen zijn vermakelijk om te lezen. Maar het feit dat ik dit boek heel makkelijk opzij kon leggen en tussendoor nog drie andere boeken heb uitgelezen, is wel tekenend voor het gebrek aan interesse van mijn kant. Aardig boekje; pakt niet.

Gotta get Theroux This

by // // No Comments

Geinig inkijkje, wel enigszins teleurstellend

Oe naar deze heb ik al zo lang uitgekeken!! Ik ben een groot fan van de documentaires van Louis Theroux. Zijn interviews verlopen vloeiend en natuurlijk, zelfs wanneer de geïnterviewde zichtbaar kregelig wordt van de soms wat aangedikte naïeve vraagstelling van Louis. Ondanks dat de gespreksonderwerpen vaak ver af staan van de doorgaande maatschappelijk-verantwoorde visies van de meeste mensen, worden de ‘gekkies’ altijd in hun waarde gelaten, hoe wereldvreemd hun (al dan niet in de praktijk gebrachte) levensstijltheorieën ook zijn. Hoe doet Theroux dat? Wat is zijn geheim? Daar wil ik over lezen!!

Beetje teleurstellend

Ik zal het meteen maar toegeven, het boek is wat dat betreft een beetje teleurstellend. Het is zeker wel vermakelijk om te lezen over Theroux’s twijfels en het ‘maar wat aanrommelen’ dat hem schijnbaar toevallig in de journalistiek heeft doen belanden. Het is dus geen groot geheim of speciale interviewtactiek: hij is gewoon… zichzelf.

Zelfspot

In zijn beschrijvingen over zijn jeugd, zijn eerste relatie en de eerste stappen in de tv-wereld, hanteert Theroux een cynische toon. Dat hij zichzelf nog steeds niet serieus neemt, en zijn jongere zelf al helemaal niet, spat van de pagina’s af. Op zich is een beetje zelfspot niet verkeerd en in zijn documentaires komt dat vaak ook naar boven (als een manier om het ijs te breken?), maar het continue zichzelf neerhalen gaat op een gegeven moment wel vervelen. Maar dat kan ook komen omdat ik hem zo hoog had zitten en dat nu blijkt dat hij eigenlijk maar gewoon een mens is.

Jimmy Savile

Veel hoofdstukken zijn gewijd aan zijn documentaires en vertellen vaak hoe een bepaalde aflevering (of serie afleveringen) tot stand zijn gekomen. Aangezien ik net op NPO-gemist de meeste documentaires recent nog heb gezien, was dit af en toe een beetje saai om te lezen. Daarnaast heeft zijn ervaring met Jimmy Savile zo’n grote indruk gemaakt op Louis, dat de later van misbruik en verkrachting beschuldigde oud-tv-presentator (en geldinzamelaar voor goede doelen), veel (heel veel) paginaruimte krijgt.

Journalistieke godheid

Conclusie: het boek voldeed niet helemaal aan mijn hoge verwachtingen, maar daar leg ik meer de schuld van bij mezelf dan bij hem. Louis kan er niets aan doen dat ik recentelijk veel van die docu’s heb gezien en dat ik hem tot een soort van onkreukbare journalistieke godheid had bestempeld. Verder vond ik het wel een geinig inkijkje in de wereld van de documentaires, al is het soms wat langdradig. Laat hem maar gewoon documentaires blijven maken van de gekkies van de wereld. Kan ie veel beter!

Ik weet waarom gekooide vogels zingen

by // // No Comments

Maya Angelou – Ik weet waarom gekooide vogels zingen: tegenvallende Amerikaanse literaire klassieker

Ik weet waarom gekooide vogels zingenIk weet waarom gekooide vogels zingen is een Amerikaanse literaire klassieker. Maya Angelou is een voorbeeld van hoe hard de afro-amerikaanse cultuur heeft moeten knokken in de Verenigde Staten. Knokken om bestaansrecht, vrij leven en respect. Dezer trieste geschiedenis heeft me altijd bijzonder geboeid, al sinds ik voor het eerst leerde over slavernij op school. Dit is een boek wat hoog scoort in het boekenlijstje van Oprah Winfrey. En aangezien ik Oprah vrij hoog heb zitten, wilde ik dit boek dus graag lezen.

Helaas vond ik het lezen een beetje een teleurstelling. Het verhaal mist een natuurlijke flow waardoor het stottert en bijna als een verhalenbundel leest, in plaats van een autobiografische geschiedenis. Personages verschijnen in het verhaal, maar verdwijnen net zo makkelijk. Later worden ze bestempeld als ‘belangrijk’, maar over het waarom wordt niet gerept. Ik mis als blonde, Hollandse meid waarschijnlijk ook het gevoel dat Angelou beschrijft. De broeierige sfeer, het continue jezelf willen bewijzen, sterker voor doen dan je bent, de wanhoop van de gedachte nooit meer te worden dan een ex-slaaf, etc. Ik weet niet hoe het is om een zwarte vrouw te zijn. Ik deel die strijd niet. En ondanks dat Angelou het beschrijft in haar boek, voel ik het niet. Het komt bij mij niet binnen; het raakt me niet voldoende.

The color purple is één van mijn lievelingsboeken. Mijn hart van hout vind ik ook een prachtig verhaal. Trieste verhalen over sterke afro-amerikaanse vrouwen die ondanks hun tegenslag, ondanks hun strijd dóór gaan en blijven geloven in een beter bestaan. De essentie verschilt dus niet zo veel van Ik weet waarom gekooide vogels zingen. Met het verschil dat dit non-fictie is, een autobiografie. De andere twee boeken zijn romans. Het is een beetje schaamtevol om te zeggen, maar ik denk dat Maya Angelou niet ‘sensationeel’ genoeg voor me is. Het is niet spannend/triest/verschrikkelijk genoeg. Ik vind het simpelweg niet zo boeiend. En dat zal ongetwijfeld door die blonde haren en rode appelwangen van me komen.

Demonen

by // // No Comments

Gerrit Komrij – Demonen: het leven van Gerrit Komrij, door Gerrit Komrij

DemonenDe dichter des vaderlands neemt geen hand voor de mond. Literaire critici zijn lafaards en het niveau van de Nederlandse literatuur is bar slecht. Dit deelt hij mede in zijn nieuwe boek Demonen. Maar hij vertelt er ook bij dat ook hij een criticus is geweest en dus laf. En dat ook hij onderdeel is van de Nederlandse literatuur en dat het eigenlijk allemaal niet zo veel om handen heeft. Demonen is een autobiografisch boek dat verhaalt over de jaren van Komrij als jonge schrijver. Het vertelt niet alleen zijn carrière, maar ook zijn vele meningen, dromen en wensen die hij in de jaren heeft verzameld. Menigeen zijn verloren gegaan of zodanig veranderd dat ze een heel nieuwe categorie vormen.

Gerrit Komrij weet met zijn cynisme, flinke portie zelfspot en Hollandse nuchterheid de lezer te pakken in zijn verhaal. Demonen biedt niet alleen een heldere kijk op het leven van de auteur, maar ook op de invloeden van het ouder worden en de Nederlandse literatuur.