Boekerij

Witte dood

by // // No Comments

Gevallen voor Strike

Ik zat net even terug te bladeren op mijn site en ik zie dat ik niet al te positief was over het tweede boek in de Cormoran Strike-serie. Bijzonder… Het derde boek heb ik inmiddels (toch) gelezen. Het is alweer even geleden, dus ik weet niet meer precies wat ik daarvan vond, behalve dan dat toen ik aangeboden kreeg om deel vier te lezen ik meteen stond te juichen. Met andere woorden: ik ben gevallen voor de norse, nukkige Strike en zijn gemodder met zijn kunstbeen. En ook voor de altijd twijfelende, naïeve Robin, die wel en niet bij haar verloofde blijft.

Anywayz, deel vier dus. Witte dood heet dit boek. En het is gewoon een lekker boek. Het helpt natuurlijk dat we de hoofdpersonages Cormoran Strike en Robin Ellacott al goed kennen na drie van die dikke pillen. Ook dit boek is weer een baksteen in je tas, als je het onderweg meeneemt. Dat is dan wel weer een nadeel. Maar het leest vlot en als je er even voor gaat zitten is ook deze weer zó uit!

In dit deel gaan Strike en Robin op zoek naar een moordenaar. Alleen weten ze niet honderd procent zeker of de moord wel echt gebeurd is… Billy, een duidelijk psychisch getroebleerde jongeman verschijnt op een dag in het kantoor van Strike en zegt dat hij als kind zijnde getuige was van een moord. De vraag is nu: klopt het wat Billy zegt?

Strike zou Strike niet zijn als hij er toch werk van maakt. En uiteraard neemt hij ook Robin op sleeptouw, ondanks dat zij zich in een huwelijkscrisis bevindt in de verstikkende relatie met Matthew. Jawel; die is er ook nog steeds.

Een thriller die steeds dieper de donkere krochten van de Engelse politiek in verdwijnt met mogelijke aristocratische schandalen en een wel of niet verzonnen moord.

And guess what… ik denk dat in het vólgende deel er eindelijk eens wat Robin en Strike-actie te verwachten valt. Denk ik. Misschien. Hoop ik. Goddamnit Rowling, we wachten al lang genoeg!

(had ik al verteld dat ik inmiddels gevallen ben voor de charmes van Strike??)

Ik ben de nacht

by // // No Comments

 

Thrillermoe of gewoon flut?

Ik heb de laatste tijd veel thrillers achter elkaar gelezen. En op bepaalde momenten zelfs door elkaar. Misschien dat ik daardoor wat thrillermoe was toen ik in de tweede helft van dit boek belandde. Was er onderhand wel klaar mee. Op zich geen slecht verhaal, beetje goor in de details soms en voorspelbaar, maar ach… welke thriller is nu niet voorspelbaar?

De zwarte kaft waar de naam van de auteur en de titel zwart op staan afgebeeld in glimmende letters, nodigt uit, dat moet ik toegeven. De zijkanten van de pagina’s zijn ook zwart gemaakt, met uitzondering van de titel en de auteur nog eens in witte tekst. Het boek is dus eigenlijk één zwart blok. “Moet wel spannend zijn,” dacht ik bij mezelf. Ik ben ook zo’n goedgelovige, naïeve sucker wat dat betreft. Als iets er mooi uit ziet, denk ik meteen dat het ook goed is.

Een seriemoordenaar die nog eens extra ziek in zijn hoofd lijkt, laat een bloederig spoor van martelingen en dood achter zich. Gruwelijk en schijnbaar ongrijpbaar. Tot hij een ex-politieman tegen het lijf loopt. Is dit dan de enige man die hem kan doen stoppen?

Ja het gegeven is een beetje bizar. Vooral als ze allebei (de ex-politieman en de seriemoordenaar) gaan denken dat ze ook echt elkaars tegenpolen zijn. Ze hebben nog net geen telepatisch contact, maar het scheelt niet veel. Dan haak ik al weer af hè? Vind het dan alweer te vergezocht. Terwijl het best spannend is, hoor. De moorden, de achtervolgingen, zijn redelijk origineel en goed doordacht. Maar ik vind de personages dan weer zo ontzettend flut.

Ik was blij toen ik het uitgelezen had.

 

Bij zonsondergang

by // // No Comments

Had meer thriller mogen zijn

Dit was voor mij de eerste keer dat ik Nora Roberts las en ik wist van tevoren nog niet wat ik ervan kon verwachten. Uiteraard had ik de omschrijving van Bij Zonsondergang gelezen en dat leek me bijzonder spannend: een vrouw komt terug bij haar familie na 25 jaar geleden ontvoerd en tegen haar wil in gevangen gehouden en mishandeld te zijn. De vraag is of Alice, de vrouw, haar verleden kan loslaten en of dat verleden haar niet alsnog (letterlijk) achtervolgd.

Ik was dus een beetje verbaasd dat het boek vooral over de familie van de vrouw gaat: de Bodine Longbow familie. Je volgt de band tussen de vier generaties vrouwen (overgrootmoeder, oma, moeder en (klein)dochter), leeft mee met hun dagelijkse bezigheden en romances en uiteindelijk raak je ook betrokken in het verhaal van Alice die na 25 jaar bij haar familie terugkeert. Even een raar feitje tussendoor: de kleindochter heet Bodine met haar voornaam. Vond dat erg verwarrend. Heet ze nu Bodine Bodine Longbow?? Ik heb dat maar van me af gezet, maar het leidde me nogal af. Vond het vooral stom.

Ik vond het erg jammer; dat datgene waarmee de achterflap het voor mij won (een vrouw die na jarenlang isolement en opsluiting terugkeert bij haar familie), eigenlijk maar één van de vele verhaallijnen is. Uiteindelijk komt het wel meer aan bod, maar dat duurt zeker een half boek. Ik had wilde achtervolgingen, bedreigingen, moord en doodslag verwacht. Maar dat bleef eigenlijk gewoon uit. Met als gevolg dat het niet zozeer de thriller was waar ik op hoopte, maar dat ik het eerder ervoer als een roman met een trieste ondertoon (en vooruit, ook wel een beetje spanning). Het deed me ergens ook wel aan Santa Montefiore denken, mijn guilty pleasure onvervalste zoete zomervakantie romantiek. Maar het grote verschil is dat ik van tevoren dat al weet bij Montefiore, dat wist ik nog niet van Roberts.

Maar vooruit, voor een romantisch boek is het best smullen. De personages worden uitgebreid en levend opgevoerd en het is grotendeels echt een feelgood verhaal waarin je kan wegdromen naar de bergen van Montana, de mooie natuur, paarden en knappe cowboys en cowgirls. Het thrillerelement is ook goed bedacht en in eerste instantie knap doorvlochten met de andere verhaallijnen. Ik vond het alleen erg jammer dat het niet méér thriller was.

Koekoeksjong en Zijderups

by // // No Comments

Good book, bad book

Koekoeksjong ZijderupsAlweer een jaar geleden las ik op vakantie Koekoeksjong, de eerste roman van Robert Galbraith. Of nou ja, ‘eerste’… Het is natuurlijk gewoon J.K. Rowling, dat weet iedereen inmiddels. Maar omdat ze ‘serieus’ genomen wilde worden, besloot ze deze thriller onder een pseudoniem uit te brengen. En pas toen het een succes bleek, gaf ze toe dat zíj Robert Galbraith was.

Dat weerhoudt haar (of haar uitgeverij) er echter niet van om de volgende delen in deze thrillerreeks ook onder de naam Galbraith te publiceren. Fine by me, whatever works.

Goed, Koekoeksjong dus. Ik las dit een jaar geleden (op vakantie, zoals ik hierboven al tikte) en ik was aangenaam verrast. Een dikke pil, maar vlot leesbaar. Korte hoofdstukken, goede spanningsopbouw, eens geen voorspelbare hoofdpersonages als ‘onzekere maar bijzonder intelligente vrouw’ en ‘nukkige politiecommissaris die elke vorm van relatie heeft afgezworen’ die uiteindelijk toch wel met elkaar in bed belanden. Of dat gedeelte heb ik gewoon nog niet gelezen, dat kan natuurlijk ook. Nu ik dit tik moet ik zeggen dat… Nee wacht, ik wil niet te ver vooruit lopen.

Dus in het kort: Ik vond Koekoeksjong spannend, verrassend, boeiend, onvoorspelbaar en goed. Ik weet nog dat ik na het uitlezen dacht “nu wil ik meteen dat tweede boek lezen!” Inmiddels is er zelfs al een derde deel uit.

Het tweede boek, Zijderups, heb ik pas geleden uitgelezen. Ondanks dat het opnieuw een onvoorspelbaar verhaal is, was mijn leeservaring toch minder extatisch als die tijdens het lezen van Koekoeksjong. In dit deel vervallen de hoofdpersonages ineens wel weer in voorspelbaar gedrag: hij is lomp, nors, eigenwijs en vind haar eigenlijk wel leuk maar nee dat mag niet. Zij is onzeker, goed in haar werk, lijkt te moeten kiezen tussen hem en haar man en ach en wee dat wil ze natuurlijk niet hoe moet dat toch verder.

Dat ging me een beetje tegenstaan. Plus het gesjouw van hem met zijn kunstbeen wat maar zeer blijft doen en waar hij maar eigenwijs mee door blijft hobbelen. Én ik vond dit ‘mysterie’ dat ze moesten oplossen erg over the top. Ongeloofwaardig en fantastisch (als in fantasievol, niet geweldig). Jammer. Ik sta ook niet direct te springen om nu Het slechte pad te gaan lezen (het derde deel). Misschien weer even een jaartje laten rusten.

Het meisje in de rode jas

by // // No Comments

‘Lekkere’ thriller om donkere winterdagen mee door te brengen

Het meisje in de rode jasEen jong dromerig meisje raakt van haar moeder gescheiden op een druk festivalterrein. Ze gaat mee met een man die zich haar opa noemt en haar vertelt dat haar moeder een vreselijk ongeluk heeft gehad. Alleen is dit niet het geval; haar moeder Beth zoekt op dat moment hysterisch het al lege festivalterrein af, op zoek naar haar dochter Carmel.

Wat gebeurt (zonder spoilers weg te geven) is dat Beth begint met een zoektocht naar haar dochter en Carmel meegaat met de man die zegt haar opa te zijn en probeert met het vreselijke gemis van haar moeder te leren leven.

Het is een spannend boek en de hoofdstukken worden afwisselend door Beth en Carmel verteld. Hierdoor verandert het perspectief en blijft het boeiend. Soms verzand het verhaal wat in overdreven bloemrijke taal. Zinnen als ‘De ondergaande zon welfde zich tussen de boomtakken door…” staan vreemd in het verhaal. Alsof de schrijfster te hard heeft geprobeerd mooi te willen schrijven. In plaats van een toevoeging, leidt het echter alleen maar af.

Gelukkig is dit slechts een enkele keer en leef je als lezer mee met het verdriet van Beth en de continue verwarring van Carmel. Bijzonder hoe je sympathie jegens bepaalde personages verandert gedurende het verhaal, dat vind ik altijd een mooie ervaring; als je als lezer verrast wordt.

Wat mij betreft een lekkere thriller om de donkere winterdagen mee door te brengen onder een dekentje op de bank.

Het vergeten kamp

by // // No Comments

Benauwende vertelling over leven in het Jappenkamp

Het vergeten kampIn 1942 geeft het Nederlandse leger in Nederlands-Indië zich over aan het Japanse leger. Alle Nederlanders werden opgesloten in kampen en Pauline’s vader wordt tewerkgesteld bij de berucht Brima Spoorlijn. Pauline wordt van kamp naar kamp geschoven, elk kamp weer een graad erger dan het vorige.

Al vanaf de eerste pagina’s is duidelijk dat Pauline een sterk meisje is. Ze is stoer en zelfstandig, zelfs al op jonge leeftijd. In het kamp neemt ze de zorg op zich voor haar kleine zusjes en broertje, terwijl haar moeder wegglijdt in een depressie waardoor ze zich van de wereld om haar heen, én dus ook haar kinderen, steeds meer afsluit.

Naarmate de worsteling van het gezin in de kampen voortdurend, wordt het steeds benauwender om te lezen over de ontberingen en de moeilijkheden waar Pauline tegenaan loopt in de kampen. Ondanks de verschrikkingen blijft het een sterk meisje. Eigenlijk te sterk dan goed voor haar is, maar haar moeder bekommert zich nauwelijks om haar oudste dochter. En dat is erg triest om te lezen, al vindt Pauline gelukkig steun, vriendschap en liefde in de andere kampgenoten.

De eerste helft van het boek ging een beetje aan me voorbij tijdens het lezen, maar de laatste helft kwam des te harder binnen. De ontberingen zijn groot en ik vond het heftig om te lezen wat ze al op jonge leeftijd heeft moeten doorstaan.

Het einde van het boek zet ook aan tot denken en eigenlijk wilde ik vooral weten hoe het daarna (nadat ze bevrijd waren) met Pauline was. Een aangrijpende geschiedenis met een bewonderingswaardige hoofdpersoon.

Een affaire in Cornwall

by // // No Comments

Prima vakantieboek

Een affaire in CornwallEen affaire in Cornwall is een boek dat ik gewonnen heb. Een gesigneerd boek van Liz Fenwick. Ik ken Fenwick niet, dus echt onder de indruk ben ik niet van de handtekening op het titelblad; eerst maar eens zien of het iets is.

De cover is in de stijl van de boeken van Santa Montefiore; een kleurrijk, sprookjesachtig landschap. Als ik de achterflap lees, doet me dat ook meteen denken aan Montefiore. Een jonge Amerikaanse vrouw laat haar toekomstige bruidegom bij het altaar staan. Om de schaamte te ontvluchten reist ze af naar Engeland. In Cornwall neemt ze een baantje aan van een warhoofdige botanicus in een oud landgoed. Als de beste man plotseling overlijdt en ze van zijn nukkige zoon nog enkele dagen de tijd krijgt om de administratie rond te krijgen, begint een zoektocht naar de redding van het landgoed.

Eigenlijk is al vanaf de eerste pagina waarop de nukkige zoon verschijnt, duidelijk wat er gaat gebeuren. Een soort van Pride & Prejudice: juist de man die Jude het meest veracht, blijkt diepere beweegredenen te hebben dan aanvankelijk gedacht en ze voelt zich (uiteraard tegen haar zin in) enorm tot hem aangetrokken.

Zowel Santa Montefiore als Liz Fenwick schrijven natuurlijk mierzoet. Toch kan ik daar op zijn tijd goed van genieten. Ik vind Montefiore beter schrijven, daar lijken de verschillende elementen beter in balans. Fenwick snijdt af en toe de bochten te snel af waardoor het de natuurlijke flow van het verhaal verstoord en soms wel erg snelle conclusies worden getrokken.

Wat mij betreft is Een affaire in Cornwall een prima vakantieboek; niet te moeilijk en romantisch. Ik zou echter niet snel nog iets van Liz Fenwick lezen, daar heeft ze me niet voldoende van overtuigd. Als ik zin heb in een zoet vrouwenboek, dan kies ik liever voor Montefiore.

Toen het leven nog van ons was

by // // No Comments

Verhaal kabbelt (te) rustig voort

Toen het leven nog van ons wasDankzij vakantie heb ik de laatste weken veel boeken uitgelezen. Klein nadeeltje is dat je na vier boeken niet zo goed meer bent in het precies navertellen van boek één. Daarom deze keer heel lui het verhaaltje van de achterflap van deze roman van Marian Izaguirre:

‘Ik mis de tijd toen het leven nog van ons was,’ verzucht de boekhandelaarster Lola op een dag tegen haar man. Het is 1951 en de tijd dat de dagen gevuld waren met boeken, geode gesprekken, lange siësta’s en grootse plannen, ligt alweer vijftien jaar achter hen. Met het uitbreken van de Spaanse Burgeroolog in 1936 veranderde hun leven in overleven, en nu verkopen ze in hun tweedehands boekwinkeltje alleen maar bijna vergeten klassiekers, goedkope romannetjes en kantoorartikelen.

Tot op een dag een nieuwe klant de winkel in stapt. Deze Alice heeft in de etalage een boek zien staan dat haar intrigeert. Het zijn de memoires van een onbekende vrouw en ze begint er samen met Lola in te lezen. Zo begint een vriendschap tussen de twee vrouwen, die steeds meer gefascineerd raken door het veelbewogen leven van de schrijfster van het boek. Wie was ze? Waarom was ze altijd op reis? En wat betekent haar verhaal voor de twee vriendinnen?

Het feit dat ik lui gebruik maak van de achterflap om te vertellen waar het boek over gaat, geeft al een idee van de indruk die het boek op me heeft gemaakt. Het is geen slecht boek, maar het verhaal kabbelt maar voort. Soms wordt het wat meer boeiend, maar dan verschuift het perspectief weer en komt er een langdradig stuk over de slechte relatie van Lola met haar ouders. Het haalt de vaart uit het verhaal en eerlijk is eerlijk; vooral de verhaallijnen van Alice en die van de mysterieuze schrijfster zijn interessant.

Het einde van het verhaal is niet verrassend, dat zie je al van verre aankomen. En zo is het einde in lijn met de rest van het verhaal; rustig, niet al te spannend, voortkabbelend. Ik vond het geen slecht boek, maar echt indruk maakt het ook niet.

De dochter van de imker

by // // No Comments

Wegdromen met Santa Montefiore

De dochter van de imkerLiteratuur, thrillers, non-fictie; ik lees alles wat los en vast zit. Ook romantiek dus. De boeken van Santa Montefiore zijn altijd garantie van intriges en romantiek. Heerlijk zwijmelen op de bank en meeleven met de personages in het boek.

Zo ook in De dochter van de imker. Alhoewel ik betere boeken heb gelezen van Montefiore (Onder de Ombu-boom en De vuurtoren van Connemara), is ook dit weer een geslaagd wegdroomboek.

In 1937 trouwt de jonge Grace Hamblin met haar jeugdliefde Freddie, maar intussen koestert ze heimelijk een vurige liefde voor een knappe artistocraat van wie ze weet dat hij nooit van haar zal zijn. Als Freddie acht jaar later uit de oorlog terugkeert als een gebroken man die bovendien een groot geheim met zich meedraagt, is er van hun huwelijk weinig meer over.

In 1973 is Trixie Valentine verliefd op Jasper, zanger van een Britse rockband die de zomer doorbengt op het kleine eilandje bij de kust van Cape Cod waar Trixie is opgegroeid. Gefrustreerd door haar beschermde, geïsoleerde jeugd van Trixie het plan op er na de zomer vandoor te gaan met haar geliefde. Ze wil niet zo worden als haar moeder Grace, die duidelijk niet gelukkig is in haar huwelijk en zich uitleeft in bijen houden en het aanleggen van tuinben voor de rijkere eilandbewoners. Ze snapt niets van haar moeders obsessie met bijen en verlangt naar een groots en meeslepend leven. Tot ze eracter komt dat de zwijgzame Grace een pijnlijk verleden met zich meedraagt.

In het begin moest ik erg wennen aan de opstandige houding van dochter Trixie, zo overtuigd van haar grote liefde na enkele weken kalverliefde. De korte lijntjes die gecreëerd zijn in het verhaal, het schijnbare toeval en de snel getrokken conclusies even daargelaten, kwam ik echter al snel in het verhaal.

De kunst van Montefiore is, om haar boeken als een film voor je ogen af te laten spelen. Of haar verhalen zich nu afspelen op de Zuid-Amerikaanse vlaktes, aan de grillige kust van Ierland of op een klein eilandje voor de Amerikaanse kust; je ziet de landschappen voor je. Je voelt de wind op je huid, je ruikt de geurige bloemen, etc. De problemen van de hoofdpersonen zijn soms wat vergezocht, maar de emoties zijn altijd herkenbaar. Daardoor word je al snel het verhaal ingesleurd en leef je mee tot de laatste pagina.

De dochter van de imker is een heerlijk boek om bij weg te dromen. Niet te ingewikkeld of moeilijk, perfect om in de strandtas mee te nemen naar een zonnige vakantiebestemming!

Zusje

by // // No Comments

Rosamund Lupton – Zusje: spannend tot het einde

ZusjeHet is heerlijk om elke avond sjiek uit eten te gaan. Of om zelf uitgebreid te koken en zo dagelijks de schijf van vijf op tafel te serveren. Maar het is ook heerlijk om af en toe een afhaalpizza te eten, Chinees te halen of friet te snaaien. Zo zie ik dat ook met lezen: zware, literair verantwoorde werken, intrigerende biografieën van 500+ pagina’s en dramatische romans lees ik maar al te graag. Het is echter ook heerlijk om af en toe een young adult, flutromannetje of vrouwenthriller te lezen.

Wat versta ik onder vrouwenthriller? De boeken waarvan je al van tevoren weet hoe het gaat lopen of wat er gaat gebeuren. De hoofdpersoon is een vrouw van dertig plus, werkt niet bij de politie maar heeft een beroep waardoor ze regelmatig contact heeft met, uiteraard, de hoofdcommisaris of rechercheur (denk aan dokter, pathologe of journalist). Natuurlijk hebben de twee een hekel aan elkaar. Ze steekt haar neus te ver in een vies zaakje, denkt in haar eentje de oplossing te hebben van een gruwelijke moord (of moorden), dreigt dan zelf slachtoffer te worden, maar op het einde komt alles goed en leeft ze nog lang en gelukkig met de politiecommissaris of –rechercheur.

Ik verwachtte eerlijk gezegd dat Zusje ook in die categorie zou vallen. Een vrouw van dertig plus wordt gebeld dat haar zus vermist is, ze reist af naar Londen en gaat de gangen van haar zus na in de hoop haar te vinden. De politie, haar moeder en haar verloofde proberen haar ervan te overtuigen dat ze zich bij de dood van haar zus neer moet leggen, maar Beatrice kan dat niet en gaat het dus zelf uitzoeken.

Oké, geen vrijgezelle dame en het gaat om een vermist familielid, geen gruwelmoord. Maar verder verwachtte ik wel een kant en klaar hap-slik-weg-verhaal.

Toch niet! Het is een intelligent in elkaar gestoken verhaal over de liefde tussen twee zussen, beide totaal verschillend. Het gaat over verdriet en rouw, maar er is inderdaad ‘something fishy’ aan de vermissing van jongere zus Tess. En dan komt het verhaal in een soort van stroomversnelling van bedrog, achterdocht en een spannende zoektocht naar de waarheid.

Is het een vrouwenthriller? Ik denk wel dat het qua lezers vooral vrouwen aan zal trekken, omdat het verhaal vanuit een perspectief van een vrouw is geschreven. Maar het is geen boek zoals ik hier eerder de categorie ‘vrouwenthriller’ beschreef. Ik vind het nog steeds een ‘fast food’ roman (als in: leest lekker snel weg), maar het einde zag ik niet aankomen en ik vind het altijd mooi als ik verrast wordt door de schrijver.