Postuum is Bernlef minder sterk

Een nieuw boek van Bernlef. Huh? Die is toch dood? Die oneerbiedige gedachte was het eerste dat in me opkwam. Maar net als Michael Jackson blijft ook Bernlef ons verrassen vanuit het graf met nieuw materiaal. Als groot fan van zijn werk, moest ik dit nieuwe boek natuurlijk ook hebben! Dus voilà, mijn gedachten over het nieuwste werk van Bernlef!

De dertienjarige Lucille woont in een klein dorp, is blijven zitten en heeft ouders die voortdurend ruziemaken. Ze snakt naar aandacht en wanneer er een nieuwe, jonge leraar op school komt, grijpt ze haar kans. Ze probeert hem te verleiden en vertelt haar vriendinnen de wildste verhalen over hen beiden – a; gaat hij in werkelijkheid niet in op haar avances. Toch wordt de sfeer steeds grimmiger en beschuldigen de dorpelingen hem al snel van seksueel misbruik. Hoe kan hij zich verdedigen tegen een uit de hand gelopen leugen?

Jammer… Michael Jackson wist postuum nog wel wat hitjes te scoren, maar wat mij betreft geldt dit niet voor Bernlef. Al is het qua schrijfstijl onmiskenbaar Bernlef, het verhaal is totaal niet blijven hangen. Nu weet ik dat ik een beetje achterloop met het plaatsen van mijn mening hier op de site. Ik heb het boek maanden geleden gelezen. Maar meestal als ik zo’n boek weer van de plank haal, verliefd over de kaft streel, de pagina’s langs mijn duim laat verspringen van begin tot eind, dan komt dat gevoel weer terug. Dat gevoel dat ik had toen ik het boek las. Maar bij dit boek: weinig. Ik weet nog waar het over ging en hoe het zat. Maar het is simpelweg geen blijvertje geweest. Te vlak, te weinig binding met de personages, geen spanning in het verhaal. Zonde. Ik vond Bernlef beter toen hij nog leefde.