Paolo Giordano | Josine Nieuwland

Paolo Giordano – Het menselijk lichaam: boeiend psychologisch drama met een legergroen randje

Alessandro Egitto voelt zich vanaf zijn geboorte in de schaduw gesteld van zijn oudere zus. Nu hij volwassen is, wordt hij nog dagelijks geconfronteerd met pijnlijke herinneringen aan de wijze waarop zijn veeleisende ouders het zelfvertrouwen van hun beide kinderen langzamerhand hebben afgebroken.
Alessandro werkt als legerarts in Afghanistan. Samen met hem zijn duizenden soldaten uitgezonden, allen jongemannen die een verleden met zich meedragen. Wat brengt hen ertoe om hun leven in de waagschaal te stellen? En wat doet het met hun jonge geesten om te leven zonder hun vrouwen en geliefdes, en om de dood voor het eerst zo bewust in de ogen te kijken?
Met een weergaloos psychologisch inzicht beschrijft Giordano hoe naïeve jongens door de harde werkelijkheid gedwongen worden verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf, voor andere mensen en voor hun daden.

Giordano brak door met zijn debuut De eenzaamheid van de priemgetallen dat meteen een bestseller werd. Ook dat boek ging over de diepgaande psychologische processen die zich afspelen in de hoofden van de hoofdpersonen. Maar bij De eenzaamheid van de priemgetallen werd ik eerlijk gezegd een beetje moe van al dat geworstel met hun gevoelens, emoties en onbeantwoorde liefde. Op een gegeven moment dacht ik zelfs “Het lukt niet, maar doe er dan iets aan!” Ik zat me dus min of meer boos te maken op de apathische houding van de hoofdpersonen. Daarom had ik wel een beetje schrik toen ik aan Het menselijk lichaam begon; gaat dit ook weer een ‘zucht-boek’ worden? Maar de aanbevelingen gehoord op de televisie trokken me over de streep en ik begon te lezen.

Tweehonderd mannen op een simpele basis in een kale woestijn in Afghanistan, met nagenoeg niets te doen. De verveling, de psychologische pesterijen, de emoties en de angst; Giordano weet het goed te omschrijving en het grijpt me bij de keel. Ook de flashbacks naar de jeugd van legerarts Egitto en de druk die de ouders op Alessandro en zijn zus uitvoeren is tenenkrommend. Van het begin tot het einde is het een boeiend verhaal en geeft het een klein inkijkje in de wereld van uitgezonden militairen en wat zij kunnen meemaken.

Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen: tragische liefdesroman

De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje, komt ten val en ondervindt daar de rest van haar leven de gevolgen van. Mattia is hyperintelligent en schaamt zich voor zijn zwakbegaafde tweelingzusje Michela. Als de tweeling op weg is naar een verjaardagspartijtje laat Mattia Michela achter op een bank in het park met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt, is zijn zusje verdwenen. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een uitzonderlijke vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen.

De eenzaamheid van priemgetallen is de debuutroman van de nog jonge schrijver Paolo Giordano. Hij is natuurkundige en werkt momenteel aan zijn promotie. Zijn boek staat, sinds het verschijnen ervan, onafgebroken in de Italiaanse lijst met bestsellers. Zeker niet onterecht.

Giordano weet de psyche van de twee hoofdpersonages tot op het bot te doorgronden. Hun afzonderlijke jeugdtrauma’s vormen de bron voor hun vervreemding van de ‘normale’ wereld. Mattia drukt alles uit in wiskundige formules en getallen en richt zijn blik steevast naar de grond. Alice koestert nog altijd een lichte wroeging ten opzichte van haar vader en ontwikkelt in haar vroege jeugd een hardnekkige eetstoornis. Juist die gebreken in elkaar’s persoonlijke ontwikkeling, trekt elkaar aan. Ze lijken elkaar te begrijpen, zonder dat ze dat daadwerkelijk doen. Dat klinkt wat zweverig, maar als je de roman leest, klinkt het juist logisch. Hun eigen veilige wereld die ieder gecreëerd heeft om te overleven in de maatschappij, staat helaas een uiteindelijke versmelting van de twee zielen niet toe. De tragiek druipt daarmee van de pagina’s en elke keer blijf je als lezer hopen dat het toch weer goed komt. Dat ze, met de jaren, leren omgaan met hun eigen gebrek en elkaar vinden. Die spanning, ondanks dat er verder vrij weinig gebeurt in het verhaal, blijft je boeien tot de laatste pagina. Ik lieg niet: het boek van 318 pagina’s heb ik in één dag uitgelezen.

Het is een tragische liefdesroman, dat je ook een bijzonder kijkje in het hoofd van die mensen geeft, die zich altijd aan de rand van de maatschappij ophouden, niet in staat om zich uit te drukken zoals normaal wordt geacht. Dat geeft het verhaal dat beetje extra waardoor je het wíl lezen en waarom het nog altijd in de lijst met best verkochte boeken in Italië staat vermeld.