Benauwende vertelling over leven in het Jappenkamp

In 1942 geeft het Nederlandse leger in Nederlands-Indië zich over aan het Japanse leger. Alle Nederlanders werden opgesloten in kampen en Pauline’s vader wordt tewerkgesteld bij de berucht Brima Spoorlijn. Pauline wordt van kamp naar kamp geschoven, elk kamp weer een graad erger dan het vorige.

Al vanaf de eerste pagina’s is duidelijk dat Pauline een sterk meisje is. Ze is stoer en zelfstandig, zelfs al op jonge leeftijd. In het kamp neemt ze de zorg op zich voor haar kleine zusjes en broertje, terwijl haar moeder wegglijdt in een depressie waardoor ze zich van de wereld om haar heen, én dus ook haar kinderen, steeds meer afsluit.

Naarmate de worsteling van het gezin in de kampen voortdurend, wordt het steeds benauwender om te lezen over de ontberingen en de moeilijkheden waar Pauline tegenaan loopt in de kampen. Ondanks de verschrikkingen blijft het een sterk meisje. Eigenlijk te sterk dan goed voor haar is, maar haar moeder bekommert zich nauwelijks om haar oudste dochter. En dat is erg triest om te lezen, al vindt Pauline gelukkig steun, vriendschap en liefde in de andere kampgenoten.

De eerste helft van het boek ging een beetje aan me voorbij tijdens het lezen, maar de laatste helft kwam des te harder binnen. De ontberingen zijn groot en ik vond het heftig om te lezen wat ze al op jonge leeftijd heeft moeten doorstaan.

Het einde van het boek zet ook aan tot denken en eigenlijk wilde ik vooral weten hoe het daarna (nadat ze bevrijd waren) met Pauline was. Een aangrijpende geschiedenis met een bewonderingswaardige hoofdpersoon.