Dat klinkt natuurlijk raar; hartverwarmende misdaad. Maar ik word nu eenmaal blij van Jussi Adler-Olsern. Bij elk nieuw boek denk ik “Hoera! De nieuwe Jussi!” En ze vallen ook nooit tegen.
Zo ook Selfies. Het is zo fijn om weer verder te kunnen lezen over Carl Mørck, Assad, Rose en Gordon. Dit keer draaide het grotendeels om Rose. Dat vond ik in eerste instantie wat minder; ik vond haar altijd maar een aanstelster. Maar het bewijst zich maar weer eens dat Jussi een uitgekookt plan heeft voor zijn hoofdpersonages, al vanaf het begin van de boekenserie. Want dit boek leren we Rose beter kennen en dus vind ik haar nu ook sympathiek.
Maar ik moet wel toegeven… Zo spannend als de eerste paar delen in deze reeks, is het niet. Dat had ik eigenlijk ook al een beetje met het vorige deel (De grenzeloze). Maar the plot thickens om de hoofdpersonages en dat vind ik dan wel weer leuk. Schijnbaar is het plan van Adler-Olsen om tien delen van Serie Q te schrijven en mondjesmaat leren we steeds meer van Carl, Rose en Assad. Ik zet in op een zeer spannende climax, met ongetwijfeld Assad en zijn dubieuze verleden als hoofdrol.
Nog even over Selfies; niet zo spannend als andere delen, maar zeker de moeite. Er passeren weer boeiende types en persoonlijkheden de revue. Ze zijn niet allemaal even geloofwaardig, maar ach wat geeft het. De ontknoping blijft lang spannend en onvoorspelbaar. Dus toch spannend. En meeslepend. En een mooie warming up naar wat komen gaat. Kom maar op met boek acht, negen en tien!