Santiago Roncagliolo– Schaamte: vlees nog vis

Alfredo heeft nog maar zes maanden te leven, maar hij vindt geen geschikt moment om het zijn familie te vertellen. Zijn moeder is net gestorven, zijn bejaarde vader ontmoet een nieuwe liefde en sluit zich op in het verzorgingstehuis waar zij woont, zijn vrouw ontvangt liefdesbriefjes van een geheime minnaar, zijn tienerdochter neemt wraak op haar beste vriendin en zijn zoon ziet geesten. En tot overmaat van ramp is de kat er ook nog eens vandoor. Alfredo zoekt troost bij zijn secretaresse, zonder de gevolgen te overzien.

Ik weet niet goed hoe ik dit boek moet omschrijven. Op de kaft wordt het verhaal onder andere beschreven als humorvol. Er zitten wel wat grappige elementen in en absurde situaties. Maar het pakt niet. Elk hoofdstuk is vanuit een ander perspectief geschreven. Iedereen van het gezin vertelt zo zijn of haar verhaal: moeder Lucy, vader Alfredo, Papapa, zoonlief en dochter, zelfs de kat komt aan het woord. De hoofdpersonages leven langs elkaar heen en hun verhalen dus ook. Je krijgt geen tijd om binding met één van de personages te krijgen, want dan schakelt het volgende hoofdstuk weer over naar een ander gezinslid. Daarnaast zijn het stuk voor stuk erg op zichzelf gerichte mensen. Ik voel geen sympathie met wie dan ook. En wat de kat toch in dit verhaal doet is me nog steeds niet duidelijk. Ik vind het geen toevoeging.

Het is geen slecht boek, het idee is zelfs best grappig en origeel te noemen. Maar het verhaal raakt kant noch wal, het is vlees noch vis. Na het uitlezen blijft een onbestemd gevoel achter. Wat wilde Roncagliolo nu vertellen? Wat gebeurt er nu met deze mensen? En waarom toch die kat? Vragen waar ik niet eens het antwoord op hoef te weten. Het boeit simpelweg niet.