Sciencefiction dat geen sciencefiction is: geloof me, gewoon lezen!
Sciencefiction is één van die genres die ik wel aan me voorbij laat gaan. Dat spreekt me gewoon niet zo aan, ruimteschepen en zo. Not my cup of tea. Het boek van wonderlijke nieuwe dingen speelt zich af in een ruimteschip. En toch heb ik dit boek als verjaardagscadeau gevraagd (en gekregen). Dit komt omdat een enthousiaste boekenverkoper in het DWDD-boekenpanel met nadruk zei dat dit weliswaar sciencefiction is, maar dat is het juist ook totaal niet. Eigenlijk is het een liefdesepos, een roman. Dat triggerde mij weer om juist dit boek te willen lezen. Ik houd er wel van als iets het ene lijkt, maar het andere is.
Dominee Peter Leigh wordt uitgezonden naar een gekoloniseerde planeet Oasis ver weg in de ruimte om het christendom te brengen aan de oorspronkelijke bewoners, aliens die menselijke kenmerken hebben. Het verhaal speelt in de nabije toekomst. Zijn vrouw Bea blijft zwanger achter in Engeland. Ze hebben enkel contact door middel van geschreven teksten, en in de loop van het verhaal krijgen ze steeds meer miscommunicatie doordat Peter niet kan verwoorden wat hij meemaakt en ook door het grote verschil in leven wat beiden ervaren. Enorme rampen en tragedies teisteren de aarde en ver weg in de ruimte wordt Peter steeds meer in beslag genomen door de bewoners. Als een rode draad loopt de intense liefde tussen Peter en Bea door het verhaal, oneindig ver van elkaar verwijderd.
Die enthousiaste boekenverkoper in DWDD had het wat mij betreft bij het juiste eind. Ik vond het een prachtig verhaal en liet me met gemak meeslepen in het enthousiasme en de twijfels van Peter. Ik probeer mensen om me heen ook te overtuigen van dit wonderschone (liefdes)verhaal, maar ik mis de overtuigingskracht van die boekenverkoper vrees ik. Als men hoort dat het zich in de ruimte afspeelt, krijg ik steevast als reactie “ik houd niet van sciencefiction!” Dat is het nu net: dat is het níet! Geloof me, gewoon lezen.
