Ad Franssen – Coke: dikke bult, eigen schuld

Jarenlang was journalist Ad Fransen verslaafd aan cocaïne. Hij heeft er een boek over geschreven, met de simpele titel: Coke. In dit boek beschrijft Fransen niet alleen zijn eigen verslaving, maar ook de geschiedenis van het gebruik van cocaïne. Zo kom je te weten dat er sprake is van drie cocaïnehausses: rond 1880, 1920 en eind jaren zeventig. Maar ook leer je dat Nederland na de Tweede Wereldoorlog een voorloper was in het produceren van cocaïne (dankzij Nederlands Indië) en zelfs een heuse cocaïnefabriek had!

Naast al deze interessante weetjes vertelt Fransen in Coke over zijn eigen verslaving: hoe hij ermee begonnen is, wat zijn hoogte- en dieptepunten waren en hoe hij uiteindelijk is gestopt. Het is jammer dat hij zijn eigen ervaringen net zo zakelijk en afstandelijk benadert als feitjes over de geschiedenis en bijwerkingen van cocaïne. In de eerste paar zinnen van zijn boek, geeft Fransen al aan dat hij geen zin heeft om met zijn verhaal (zelf)medelijden op te wekken: “Wees maar niet bang. Dit boek begint echt niet met zielige poëzie, met zo’n jankerig gedicht van een lamlendige ex-junk.”

Coke is geschreven met de nodige zelfspot en een ‘eigen schuld, dikke bult’-mentaliteit die de lezer aanmoedigt om door te lezen. Ondanks dat de pluspunten van cocaïne ruim aan bod komen, weet Fransen, zelfs met zijn cynische en afstandelijke schrijfstijl, de lezer ervan te overtuigen dat een cocaïneverslaving niet iets is om trots op te zijn.