Tim Krabbé – Marte Jacobs: droevig mooi

‘Er was een moment waarop ze allebei alleen aan de kant zaten en elkaars blik opvingen. Ze knikten en lachten even. Maar Emile ging niet naar haar toe. Haar rol in het toneelstuk was te klein geweest om haar ermee te kunnen complimenteren, en hij kon ook niet met haar gaan dansen. Een zesdeklasser met een eersteklasser – zoiets bestond niet. De hele school zou gonzen van de vraag wat dat te betekenen had.’

Marte Jacobs is het mysterieuze en ongrijpbare meisje om wie alles draait in deze zwartromantische roman van Tim Krabbé. De talentvolle maar verlegen dichter Emile Binenbaum vereert haar: eerst heimelijk, op afstand, maar algauw overwint Emile zijn schroom en zoekt hij contact met haar. Het is het begin van een innige en bijzondere vriendschap tussen twee geestverwanten, die voorbestemd lijken om de rest van hun leven te delen.

Vanaf de eerste pagina grijpt het verhaal je bij de kladden, hoewel er gedurende het boek niet zo heel veel gebeurt. Maar het is juist het wachten op iets, tot er iets gebeurd, wat het verhaal spannend maakt. Krabbé creëert een mysterie rondom de bijzondere ‘vriendschap’ tussen Emile en Marte en het einde van hun vriendschap. Hoofdpersoon Emile kent Marte als geen ander, aan de andere kant kent hij haar helemaal niet. Samen met een oud-klasgenoot Willem Reiff belandt hij in een soort van concurrentiestrijd om de jonge Marte, alleen weet je als lezer niet waarom. Wat is er gebeurd tussen Marte en Emile? En wat heeft Reiff ermee te maken?

Het is bijzonder kunstig hoe Tim Krabbé een boek heeft weten te schrijven over iets dat niets is en toch zoveel betekenis heeft. Herkenbaar geschreven, een beetje triest maar dat maakt het verhaal juist mooi.