Andreas Steinhöfel – Het midden van de wereld: eindeloos en saai

Hoe een normaal leven eruitziet, heeft de zeventienjarige Phil nooit geweten. Samen met zijn excentrieke moeder Glass en zijn norse tweelingzus Dianne woont hij in een vervallen landhuis aan de rand van een kleine stad. In dit geheimzinnige, intrigerende maar ook beangstigende huis groeien ze op, scheef aangekeken door de mensen om hen heen.
Het drietal wordt omringd door allerlei bijzondere figuren, onder wie de ondoorgrondelijke Nicholas, op wie Phil onsterfelijk verliefd wordt.
Phil is op zoek: naar zijn vader, naar vriendschap, liefde en zichzelf. Zo geheimzinnig als zijn verleden is, zo chaotisch is zijn leven nu. Maar één ding weet hij zeker: dit jaar zal beslissend zijn voor zijn toekomst.

Eén van de aanprijzende quotes op de achterkant van dit boek was ‘Een van de mooiste en meest poëtische boeken van de afgelopen jaren.’ (afkomstig uit Die Welt). Poëtisch zie ik er nog enigszins in terug, de schrijfstijl is heel mooi en verhalend. Maar mooi zou ik dit boek niet noemen. Het is een zogenaamd ‘young adult’-boek. En in mijn ogen is het precies zo’n boek waardoor die ‘young adults’ een hekel aan lezen kunnen krijgen. Het duurt en het duurt maar, eindeloos. En er gebeurt eigenlijk helemaal niets.

Phil en zijn zus Dianne zijn een soort van outcasts op hun school. Ze worden vermeden door hun klasgenoten. Phil heeft één vriendin, die zich uit een soort van recalcitrantheid tegen haar vader, het schoolhoofd, en een vreemde fascinatie voor zijn moeder Glass, aan de jongen hecht. Hun vriendschap lijkt echt, maar uiteindelijk aarzelt ze geen seconde  als ze Phil’s vriend kan verleiden.

Eigenlijk is het een heel triest verhaal dus. Arme, eenzame Phil, die geen echte vrienden heeft, geen fatsoenlijke relatie met zijn tweelingzus heeft en wiens moeder de lakens deelt met zo’n beetje alle mannen in het dorp. En die slachtofferrol past Phil goed. Hij legt zich neer bij zijn schijnbaar noodlottig lijden. Bah, vreselijk om te lezen. Wat een gezeur en gezever. Dit wil ik niet lezen! Ik wil een heldhaftig verhaal, ik wil over iemand lezen die wellicht twijfelt en onzeker is, maar daar ook iets aan wil doen. En niet in een hoekje gaat zitten afwachten wat hem nog meer voor vreselijks overkomt.

Halverwege het boek was er eigenlijk nog niets noemenswaardig gebeurd. Ik wilde het boek eigenlijk wegleggen, was er klaar mee. Maar sja, er volgden nog tweehonderd pagina’s, er zou toch nog wel iets spannends volgen?

Eindelijk is het boek dan uit, de laatste hoofdstukken heb ik met tegenzin gelezen. Uiteraard eindigt het met een zoetsappig platgetreden cliché en een vaag open einde. Heb ik me daar 398 pagina’s doorheen moeten worstelen, voor zo’n flauw einde? ‘Een indringend, betoverend relaas over een zoektocht naar vriendschap, liefde en jezelf’ staat er ook nog op de kaft. Pfffssjt, wat nou indringend en betoverend? Eerder irritant zeurderig en saai. En véél te lang.