Carolyn D. Wall – Gebroken glas: meeslepend drama

De winter van 1938 is de koudste sinds mensenheugenis in Pope County, Kentucky. Met haar kwakkelende kruidenierswinkel verdient Olivia Cross net genoeg om voor haar kleinzoon Will’m en haar gestoorde moeder Ida te zorgen. Maar kou en armoede maken het leven zwaar. Olivia droomt van een beter leven, het liefst met haar grote liefde van vijfentwintig jaar geleden: Wing Harris.

Haar droom wordt wreed verstoord wanneer iemand de wolven opjaagt die door Olivia’s overgrootvader zijn uitgezet. Olivia realiseert zich dat het iets met haar verleden te maken heeft, een verleden dat ze kent noch begrijpt. Tot overmaakt van ramp duikt ook Will’ms moeder na veertien jaar weer op.

De trotse Olivia besluit de strijd aan te gaan met haar moeder en dochter, met haar buren en de wolvenjagers van Big Foley Mountain. Ze veroorzaakt een conflict dat de hele gemeenschap op haar grondvesten doet schudden, en dat haar eigen leven radicaal verandert…

Aan het begin van het boek is het even zoeken naar waar het verhaal heen gaat. Het begint met een vermoeide vrouw van middelbare leeftijd die voortsjokt in het leven en eigenlijk alleen oog heeft voor haar kleinzoon. Dan volgt er een flashback naar dezelfde vrouw als levendig, koppig en eigenwijs meisje. Het contrast is zo groot, dat ik de twee tijdens het lezen niet met elkaar kon rijmen. Dat verwarde me een beetje; wie was die vrouw? Wat was er gebeurd met het meisje? Waar gaat het verhaal heen?

Naarmate de vertelling van dat kleine meisje vordert en ze langzaam opgroeit in het boek, begin je steeds meer van die oudere vrouw te begrijpen. Het verhaal zuigt je mee in de miserabele, koude en arme tijd. In de rassenscheiding in het dorp, in de gekte van moeder Ida en in het intense verdriet van de jonge Olivia. Als het verhaal dan weer terugkomt bij de vermoeide vrouw en vanaf daar weer verder gaat zit je er helemaal in en wil je alleen maar verder lezen.

Het boek is oprecht een drama te noemen, want het is niet niets wat de hoofdpersoon op haar bordje krijgt. In de context van de tijd en het verhaal wordt het echter nergens too much of te dweperig. Olivia is koppig als meisje, maar ook als volwassen vrouw is ze eigenwijs en hard voor zichzelf. Ondanks de tegenslagen staat ze op en gaat ze door. Dit boek deed me denken aan De weduwe van Gil Adamson, ook over een sterke vrouw die niet opgeeft. Dat boek heb ik met veel plezier gelezen en hetzelfde geldt voor Gebroken glas. Het was even inkomen, maar eenmaal in het verhaal las het als een trein.