Ravelli – De vliegenvanger: een laf boek

‘Houd God voor ogen en je gulp gesloten.’ Met dit advies wordt de Limburgse Peter naar het seminarie gestuurd. Tevergeefs. De Vliegenvanger vertelt het meeslepende liefdesverhaal van een student die een intieme relatie heeft met een meisje en tegelijkertijd verliefd is op een jongen. Voor deze ‘dubbele fout’ wordt hij verbannen uit het klooster waar hij zijn opleiding volgt. De ontspoorde geestelijke vlucht uit schaamte naar het buitenland, waar hij een leven leidt vol passie en bedrog.

Hij besluit charlatan te worden – alleen al vanwege het woord – en verheft zichzelf in de adelstand. Als Graaf Ravelli maakt hij furore in Rome en wordt de minnaar van een barones die hem introduceert in de betere kringen. Na een paar uitbundige misverstanden eindigt Peter als bedelaar en besluit terug te keren naar Nederland, waar de Tweede Wereldoorlog is uitgebroken. Hij raakt betrokken bij het actieve verzet, wordt gevangen genomen en ter dood veroordeeld. Peter heeft de gave om zowel linkshandig als rechtshandig vliegen uit de lucht te plukken. Een talent dat zijn leven zal redden. Hij wordt aangesteld als de vliegenvanger in dienst van het Derde Rijk. Zijn taak is het kantoor van de kampcommandant vliegvrij te houden. Dat lukt. De beloning is zijn leven.

Naar een paar bruisende liefdesavonturen besluit hij uiteindelijk op zoek te gaan naar de twee grote liefdes uit zijn jeugd. Op latere leeftijd schrijft de verzamelaar van verboden liefdes zijn memoires. De memoires zijn nooit gepubliceerd, maar zijn nu jaren later een belangrijke bron van inspiratie geweest voor De vliegenvanger van Ravelli.

Het is een dik boek, maar de eerste helft leest snel weg. De tweede helft vind ik persoonlijk een stuk trager en saaier. Op een gegeven moment weet je het wel wat betreft dit vage figuur dat zich onder verschillende namen verschuilt. Graaf, broeder, circusartiest of bedelaar; hij is het allemaal en allemaal niet. En het duurt maar en het duurt maar. Uiteindelijk neemt hij dan toch initiatief en gaat op zoek naar zijn twee vroegere liefdes. Maar als hij ze dan eenmaal gevonden heeft kabbelt het verhaal nog steeds op een frustrerend laag tempo voort.

Voorin het boek staat de volgende tekst: “De naam van de auteur(s) is onderdeel van het verhaal en maakt deel uit van het mysterie rond De Vliegenvanger.” Hier ga ik van zuchten, ik vind het overtrokken om het mysterie van de hoofdpersoon nog door te trekken naar de auteurs. Wat is daar het nut van? Het komt een beetje arrogant en zelfingenomen over, de lezers hoeven niet te weten wie dit boek geschreven heeft. Wat dat betreft kom dat wel overeen met de persoonlijke trekken van de hoofdpersoon, op dat vlak is de vergelijking dan wel weer goed.

Ik vind het uiteindelijk een beetje een laf boek. Het is geïnspireerd door een waargebeurd verhaal, maar wat er precies waar is en wat niet, weet je als lezer niet. Het verhaal duurt wat mij betreft 150 pagina’s te lang, het had best wat bondiger geschreven kunnen worden. Daarnaast blijven er een hoop losse eindjes hangen gedurende het verhaal. Bepaalde episodes in zijn leven worden niet goed afgerond, storend en slordig.

Reeds gepubliceerd op www.theSword.nl