Tommy Wieringa – Dit zijn de namen: woorden die als beelden op je netvlies verschijnen
Een grensstad in de steppe. Uit de vlakte duikt een groep verwilderde vluchtelingen op. Ze veroorzaken angst en onrust in de stad. Als Pontus Beg, commissaris van politie, ze laat oppakken, wordt in hun bagage het bewijs van een misdaad gevonden. Beg ontrafelt de geschiedenis van hun helletocht, die gaandeweg verweven raakt met de ontdekking van het verhaal over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van de stad, leert hem de waarheid kennen over zichzelf.
Op de woorden van Tommy Wieringa droom je weg naar de leefwereld die hij creëert met simpele zwarte inkt op wit papier. Wat mij betreft is Wieringa’s schrijfstijl ongekend, tussen poëzie en literatuur in. Ik houd ervan. Daarom kon ik ook niet wachten tot ik aan zijn nieuwe boek mocht beginnen. De verwachtingen waren dus hoog!
Dit keer neemt Wieringa me mee op reis naar een desolate grensstad ergens in Oost-Europa, naar een verveelde politiecommissaris die aan het hoofd staat van een corrupt politieteam in een eveneens van corruptie doordronken stad. Binnen enkele pagina’s zit je al ín het personage en zijn gedachtegang.
In de andere hoofdstukken volgen we een jongen die samen met een kleine groep vreemdelingen (niemand kent elkaar) de grens probeert over te steken en die door een fout dagen, weken, misschien zelfs wel maandenlang, rondzwerven op de steppe, op zoek naar het beloofde andere land. Ondertussen sterven ze één voor één en wordt de groep steeds kleiner en de overlevingsdrang steeds sterker. Alle sociale menselijke eigenschappen verdwijnen bij de vreemdelingen. Het gaat ze maar om één ding: overleven. De hoofdstukken tussen de commissaris en de vreemdelingen wisselen elkaar af, tot ze elkaar uiteindelijk tegenkomen.
De personages zijn pakkend omschreven, ondanks dat de schrijver niet veel over ze loslaat. Hun geschiedenis of beweegredenen (waarom is de jongen gaan vluchten, waarom wil de commissaris ineens zo graag meer weten over zijn Joodse achtergrond) worden minimaal omschreven. Dit laat veel te raden over. Eerlijk gezegd vind ik het wel prettig als een verhaal je niet voorgekauwd wordt aangeboden. Dit houdt je scherp tijdens het lezen. En zelfs na het uitlezen van het boek, blijf je erover nadenken.
Dit zijn de namen is wederom een geslaagde roman van Wieringa waarin je mee wordt genomen naar een andere wereld die toch weer zo dichtbij lijkt. Het zet je hersens aan het werk en laat je aan de andere kant makkelijk wegzweven naar zijn creatie waarbij zijn woorden als beelden op je netvlies verschijnen.
Reeds gepubliceerd op www.theSword.nl