Engeland

Eleanor Oliphant is completely fine

by // // No Comments

Grappig met een donker randje

Daar heb je weer zo’n ‘vliegveldboek’! Ook deze kocht ik in Dublin in de kiosk. De titel had ik al eens eerder voorbij zien komen in de catalogus van de leesclub. Iemand zei toen dat ze die al gelezen had en dat het een erg leuk boek was. Dus toen ik dit zag staan, borrelde dat meteen naar boven. Met andere woorden: meteen afrekenen die hap!

Eleanor Oliphant is een beetje ‘peculiar’. Ze is erg op zichzelf en vindt andere mensen over het algemeen maar vervelend. Ze gaat naar haar werk waar ze vooral zo min mogelijk interactie wenst met die domme collega’s van haar, gaat op vrijdagmiddag na haar werk naar de supermarkt, haalt pizza en twee flessen wodka, waarmee ze het weekend doorkomt. En op maandag begint alles opnieuw.

In eerste instantie lijkt het alsof Eleanor (die het verhaal ook zelf verteld) autistisch of op een of andere manier contactgestoord is. Maar uit haar wekelijkse telefoongesprekken met haar moeder (‘mummy’), blijkt al snel dat ze een niet echt liefdevolle jeugd heeft gehad. En haar moeder zit nu ergens waar ze wel kan bellen, maar niet langs kan gaan. De gevangenis?

Gaandeweg ontmoet Eleanor Raymond: het IT-mannetje bij haar op kantoor die op een dag haar computer moet bijwerken, want Eleanor kan niet meer inloggen. Ze moet uiteraard niets hebben van deze onverzorgde kind-man, zoals ze hem noemt (hij draagt t-shirts met cartoonpersonages en flodderige hoodies). Raymond laat zich echter niet zo snel afschrikken door Eleanor.

Wat volgt is een voorzichtige vriendschap waarin Eleanor steeds meer uit haar schulp kruipt. Haar wereld wordt groter en mooier, maar ook haar geheimen en verleden krijgen zo meer ruimte. En dat vindt Eleanor heel, heel moeilijk.

Meer ga ik niet over het verhaal vertellen, dat heb ik nu al genoeg gedaan. Wat ik nog wel wil zeggen is dat het een heel leuk boek is. Eleanor is een beetje gek en omdat zij het verhaal vertelt, wordt het bij vlagen ook erg grappig. Vooral haar observaties van (het gedrag van) de andere mensen om haar heen, zijn heel komisch. Haar geheimzinnige verleden en vinnige moeder geven het verhaal het nodige rafeltje en de romantische noot is voor de zanger van de band waar Eleanor helemaal verliefd op is, en Raymond natuurlijk. En het wordt vanzelf spannend naarmate alles samen komt. Kortom: alles in één!

Witte dood

by // // No Comments

Gevallen voor Strike

Ik zat net even terug te bladeren op mijn site en ik zie dat ik niet al te positief was over het tweede boek in de Cormoran Strike-serie. Bijzonder… Het derde boek heb ik inmiddels (toch) gelezen. Het is alweer even geleden, dus ik weet niet meer precies wat ik daarvan vond, behalve dan dat toen ik aangeboden kreeg om deel vier te lezen ik meteen stond te juichen. Met andere woorden: ik ben gevallen voor de norse, nukkige Strike en zijn gemodder met zijn kunstbeen. En ook voor de altijd twijfelende, naïeve Robin, die wel en niet bij haar verloofde blijft.

Anywayz, deel vier dus. Witte dood heet dit boek. En het is gewoon een lekker boek. Het helpt natuurlijk dat we de hoofdpersonages Cormoran Strike en Robin Ellacott al goed kennen na drie van die dikke pillen. Ook dit boek is weer een baksteen in je tas, als je het onderweg meeneemt. Dat is dan wel weer een nadeel. Maar het leest vlot en als je er even voor gaat zitten is ook deze weer zó uit!

In dit deel gaan Strike en Robin op zoek naar een moordenaar. Alleen weten ze niet honderd procent zeker of de moord wel echt gebeurd is… Billy, een duidelijk psychisch getroebleerde jongeman verschijnt op een dag in het kantoor van Strike en zegt dat hij als kind zijnde getuige was van een moord. De vraag is nu: klopt het wat Billy zegt?

Strike zou Strike niet zijn als hij er toch werk van maakt. En uiteraard neemt hij ook Robin op sleeptouw, ondanks dat zij zich in een huwelijkscrisis bevindt in de verstikkende relatie met Matthew. Jawel; die is er ook nog steeds.

Een thriller die steeds dieper de donkere krochten van de Engelse politiek in verdwijnt met mogelijke aristocratische schandalen en een wel of niet verzonnen moord.

And guess what… ik denk dat in het vólgende deel er eindelijk eens wat Robin en Strike-actie te verwachten valt. Denk ik. Misschien. Hoop ik. Goddamnit Rowling, we wachten al lang genoeg!

(had ik al verteld dat ik inmiddels gevallen ben voor de charmes van Strike??)

A spot of bother

by // // No Comments

Hysterisch vermakelijk

Na het lezen van Het wonderlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon, werd ik door een vriend getipt over het andere leuke boek van Haddon: Een akkefietje. Tijdens een donatie aan de tweedehandsboekenwinkel in de stad, zag ik Haddons naam in de overvolle kast staan van het winkeltje. A spot of bother heet het boek van origine en aangezien ik er nu toch was, en ik zin had om weer eens een Engelstalig boek te lezen, én omdat ik deze al lang op mijn wensenlijstje had staan, nam ik hem mee naar huis. En ik moet zeggen: hij voldeed op alle fronten aan de verwachtingen!

Doordraaien

Het boek begint met George Hall, een man van middelbare leeftijd die geniet van zijn pensioen. Maar als hij een rode plek op zijn huid vindt, begint hij een beetje door te draaien. Hij is ervan overtuigd dat het huidkanker is en dat hij zal sterven (al zegt zijn huisarts dat het gewoon eczeem is).

Ondertussen heeft zijn vrouw een affaire met een ex-collega van George, is zijn dochter wel/niet van plan te trouwen met een man die collectief afgekeurd wordt door de familie Hall en bevindt zoonlief zich in een relationele crisis omdat hij niet weet of hij zijn vriendje mee moet nemen naar de bruiloft van zijn zus.

Keeping up appearances

Het vertelperspectief wisselt bij elk hoofdstuk naar een van de gezinsleden en het is erg vermakelijk hoe iedereen lichtelijk hysterisch een het doordraaien is. En dan wel op een zeer Britse manier: als anderen er maar geen last van hebben. Keeping up appearances!

Af en toe gaat het wel een beetje over the top, maar ach de personages zijn sympathiek en je wil gewoon verder blijven lezen. Ondanks dat het een vrij trieste bedoeling is, met al die gekke mensen, proef je als lezer vooral de liefde van de gezinsleden voor elkaar. Dus eigenlijk is het ook een heel mooi verhaal waarbij de liefde uiteindelijk alle hordes overwint en de van elkaar vervreemde familieleden weer samen brengt.

Verschrikkelijk mis

Oeps! Dat was een spoiler! Maar goed, het is al vanaf de eerste pagina’s duidelijk dat dit zo’n verhaal is waar eerst alles verschrikkelijk mis moet gaan, voor het weer min of meer goed komt. Ik vind het leuk en heb erom moeten grinniken.

Monte Carlo

by // // No Comments

Mooi melancholisch

Mijn wensenlijstje is zo lang, dat het niet altijd makkelijk is om te onthouden welke titels er allemaal op staan en waarom ik ze er op heb gezet. Om die laatste reden wil het dan wel eens gebeuren dat ik de lijst ‘opruim’ zonder dat ik de titels ook daadwerkelijk gelezen heb. Alles om de lijst overzichtelijker en ‘do-able’ te maken.

Tijdens een uitverkoop van mijn favo boekenwinkel, gleden mijn vingers over de zwart-witte kaft van Monte Carlo van Peter Terrin. Ik was inmiddels alweer drie boeken verder in de doos vol afgeprijsde boeken, toen -‘wait, what?’- ik weer snel terug rommelde naar het boekje. Ja ik wist het zeker, dit boek staat op mijn lijstje! Al heel lang!

Na een controle op de mobiel bleek echter dat de titel tijdens een van mijn opruimsessies al van de lijst verdwenen was. Toch kon ik me nog herinneren dat ik hierover in De Boekenkrant had gelezen. En dat het aangeprezen werd als een meeslepend verhaal. Ik draaide het boek om en las de kaft:

Monaco, mei 1968. Net voor de start van de grand prix formule 1 is het publiek getuige van een vreselijk ongeluk. De bescheiden Jack Preston, monteur bij Team Lotus, redt het leven en vooral het gezicht van Deedee, jonge filmster en belichaming van de nieuwe zeden. Weer thuis bij zijn vrouw, in een afgelegen Engels dorp waar de jaren vijftig maar moeilijk wijken, wacht Jack met verlangen en angst op een teken van Deedee, dat zijn leven zal veranderen.

Ik ben blij dat ik me nog kon herinneren dat dit boek op mijn lijstje heeft gestaan. Want het was echt heel leuk om te lezen. Het is geen dik boek en de hoofdstukken zijn erg kort. Hierdoor ligt het leestempo lekker hoog.

De hoofdpersoon is een man van weinig woorden, toch leefde ik al binnen een paar hoofdstukken mee met de man die zo droomt van zijn ‘moment of fame’. Omdat hij daar zo naar verlangt en toch zo lang op moet wachten, heeft het allemaal een prachtige melancholische sfeer.

Aan het einde van het boek had ik het idee dat er wat meer pagina’s aan de andere personages besteed had mogen worden. Ik verdwaalde een beetje tussen de namen van de andere dorpsgenoten die ineens in de laatste hoofdstukken ook een rol gaan spelen in het verhaal, maar eigenlijk nooit echt geïntroduceerd zijn.

Ondanks dat het einde hierdoor wat afgeraffeld over kwam (alsof Terrin ineens tijd of pagina’s te kort kwam), vond ik het een mooi verhaal. Niet te lang en niet te moeilijk, maar toch zo vol van mooie gevoelens van liefde en gemis.

 

De vrouw die een jaar in bed ging liggen

by // // No Comments

Flauw niemendalletje

Bij dit soort boeken heb ik altijd het gevoel dat ik dan ook wel boeken kan gaan schrijven. Klinkt misschien zelfingenomen, maar ik vind dit boek zo weinig inhoud hebben, dat het schrijven ervan me heel makkelijk lijkt. En toch is het volgens mij best goed verkocht. En vinden het veel mensen het toch best grappig. Ik? Ik vind het maar een flauw niemendalletje. Ik heb het wel uitgelezen, dus echt heel slecht was het niet. Maar meer kan ik er ook niet echt over zeggen.

Midlifecrisis, empty nest syndroom, psychische inzinking; nog steeds heb ik niet echt een idee waarom hoofdpersoon Eva besluit een jaar lang in bed te blijven liggen. Ze doet er ook heel spastisch over, wil zelfs niet over de vloer naar de badkamer lopen. Dan bedenkt ze een of andere krankzinnige constructie waarbij ze de bedlakens over de vloer uitspreidt, waardoor ze het idee heeft tóch nog in bed te zijn als ze naar het toilet moet.

Nou goed, mevrouw blijft dus in bed liggen en ontmoet gek genoeg daardoor allerlei leuke mensen die haar nieuwe vrienden worden. Haar echtgenoot die altijd alles wat ze deed ‘for granted’ hield, beziet haar door een andere lens en ook haar schoonmoeder en eigen moeder leren haar op een andere manier kennen. De verveelde tweeling die pasgeleden uit huis is gegaan, ontdekken dat lieve moeders niets meer voor hun doet, maar hun doet dat dan gek genoeg weer helemaal niets. Ze blijven de verwende, onsympathieke post-pubers uithangen.

Tja ik weet het niet, ik vond gewoon niemand in het boek echt aanspreken. Verveelde, egocentrische mensen. Allemaal. Ook Eva in haar bed. Je kunt toch wel iets beters verzinnen, denk ik dan bij mezelf. En over het einde ben ik al helemaal niet te spreken. Blijkbaar wist schrijfster Sue Townsend het toen ook allemaal niet meer.

Voor op vakantie is een niemendalletje tussendoor best leuk en vermakelijk. Bij dit boek vond ik het echter een beetje zonde van de tijd. Ik zou ‘m niemand aanraden. Sorry.

Pride and prejudice

by // // 2 Comments

Om in je hart te sluiten en altijd van te blijven houden

Als tiener begreep ik er niet zoveel van, hoor; dat gedweep met Mr. Darcy. Mijn moeder keek naar de BBC-serie Pride and Prejudice (met Colin Firth als Arsy Darcy) en ik keek wel met een schuin oog mee, maar vond het vooral ‘saa-haai!’. Alleen maar gepraat, blablabla, en een man met te grote bakkebaarden.

Sindsdien heb ik de serie nooit meer gezien, maar wel eens stukjes. En dan begon ik die man met bakkebaarden toch meer te waarderen. Toen kwamen natuurlijk de Bridget Jonesfilms, waarin Firth ook al een Arsy Darcy speelde. Toen was ik om; wat een leuke man!

Maar goed, dat Pride and Prejudice, dat ‘ge-blablabla’, daar had ik niet zo’n behoefte aan. Tot een vriendin onlangs tegen me zei “Je móet dat boek echt lezen! Het is geweldig!” Hmmm…. Zal ik me er dan toch aan wagen? Dan toch wel in het Engels, taalpurist als ik ben, en dan ook wel met een beetje een mooie cover. Als ik het dan niks vind, staat het in ieder geval mooi in de kast.

Ik had een saai, duf verhaal verwacht, met veel te lange dialogen en oninteressante non-ontwikkelingen. Maar neee! Helemaal niet! Het was inderdaad geweldig! Het is komisch (de moeder en de vreselijke zussen), tragisch (ach arme Jane en wat een nare zussen heeft die Mr. Bingley toch!) en romantisch (oh ja, Mr. Darcy, zucht, zwijmel, hm-mm, ja die!). Betoverende landhuizen, sprookjesachtig Engels landschap, schommelende rijtuigen, hysterische moeders, kanten kraagjes en wapperende bakkebaarden. En geen moment saai. Verre van.

Over het algemeen ben ik geen fan van romantische boeken (met uitzondering van een guilty pleasure Santa Montefiore op z’n tijd), vind ze vaak te zoet en voorspelbaar. Maar Pride and Prejudice is wat mij betreft the mother of all romantic books. En dat bedoel ik juist positief; alle andere romantiek steekt er vanaf nu maar zwakjes bij af (ik overdrijf natuurlijk, maar ben nu eenmaal vol van dit boek). Pure drama, meeslepende dialogen en personages om in je hart te sluiten en altijd van te blijven houden.

PS: de betreffende BBC-serie heb ik inmiddels ook weer eens bekeken. Smullen!

 

Hier gebeurt nooit wat

by // // No Comments

Er gebeurt inderdaad niets

hier-gebeurt-nooit-watEigenlijk moet ik dit niet zo’n kop geven, want dan weet je de essentie eigenlijk al. Oftewel: een huge spoileralert. Excuses. Maar het vertolkt wat dat betreft ook goed wat ik van dit boek vind: niet iets. Helemaal niets en dus slecht zal ik het niet noemen, maar het was wel een beetje een tegenvaller.

In Hier gebeurt nooit wat gaat het over een slaperige Brits kustplaatsje. Een idyllisch dorp waar nooit iets gebeurt (wat verrassend), iedereen elkaar kent en het leven bestaat uit alledaagse beslommeringen. Daarom is het een grote schok als op een ochtend het levenloze lichaam van Lennie, één van de bewoners van het sluimerende dorp, wordt gevonden. Ze is op een gruwelijke wijze vermoord op een parkeerplaats midden in het dorp. Als gevolg hiervan wordt het dorp overspoeld door politie en media en ontstaat er een gespannen sfeer in het dorp waarin iedereen zijn hersens breekt over wie het gedaan zou kunnen hebben. De focus van het verhaal ligt op de beste vriendin van Lennie: Tess. Ze worstelt net als haar mededorpsbewoners met de vraag wie dit gedaan zou kunnen hebben en of ze haar kinderen nog wel veilig alleen over straat kan laten gaan.

Nou… Dat is het zo’n beetje. In het begin van het boek verwachtte ik nog een ijzingwekkende thriller; elk personage vond ik bij voorbaat al verdacht en ik keek al uit naar de ontknoping. In plaats daarvan suddert het verhaal maar voort en blijft het vooral hangen bij Tess’ twijfels over haar huwelijk, vriendschap met de echtgenoot van haar vriendin en de flirtende politieman. De spanning (en de moord) verschuift steeds meer naar de achtergrond en in plaats daarvan komt er een soort van ongenoegen (van mij als lezer) voor in de plaats. Suffe Tess met haar stomme twijfels en rare acties. En dan ineens een tot op de details beschreven seksscène, om daarna weer te verzanden in geneuzel over ‘wel of niet’ echte gevoelens van Tess. Zo raar. Alsof je in een veld met winterpenen loopt en je komt ineens één bloemkool tegen: totally out of place. Alsof Julie Myerson heeft gedacht “Zo. Het boek is af, alleen moet er nog wel wat seks in.”

Aan het einde van het boek wakkert het vlammetje ‘spanning’ weer aan. Overigens niet zoals je zou verwachten. Dat kan een goed teken zijn; onverwachte plotwending! Maar in dit geval vond ik het ook een beetje gek. Alsof Julie Myerson heeft gedacht: “Oh ja, in dit veld met winterpenen plaats ik één bloemkool!” Oké, dit maakt waarschijnlijk no sense at all, maar ik ga ook niet het héle boek verklappen, hè? Zo’n spoileralert is het nu ook weer niet.

De dochter van de imker

by // // No Comments

Wegdromen met Santa Montefiore

De dochter van de imkerLiteratuur, thrillers, non-fictie; ik lees alles wat los en vast zit. Ook romantiek dus. De boeken van Santa Montefiore zijn altijd garantie van intriges en romantiek. Heerlijk zwijmelen op de bank en meeleven met de personages in het boek.

Zo ook in De dochter van de imker. Alhoewel ik betere boeken heb gelezen van Montefiore (Onder de Ombu-boom en De vuurtoren van Connemara), is ook dit weer een geslaagd wegdroomboek.

In 1937 trouwt de jonge Grace Hamblin met haar jeugdliefde Freddie, maar intussen koestert ze heimelijk een vurige liefde voor een knappe artistocraat van wie ze weet dat hij nooit van haar zal zijn. Als Freddie acht jaar later uit de oorlog terugkeert als een gebroken man die bovendien een groot geheim met zich meedraagt, is er van hun huwelijk weinig meer over.

In 1973 is Trixie Valentine verliefd op Jasper, zanger van een Britse rockband die de zomer doorbengt op het kleine eilandje bij de kust van Cape Cod waar Trixie is opgegroeid. Gefrustreerd door haar beschermde, geïsoleerde jeugd van Trixie het plan op er na de zomer vandoor te gaan met haar geliefde. Ze wil niet zo worden als haar moeder Grace, die duidelijk niet gelukkig is in haar huwelijk en zich uitleeft in bijen houden en het aanleggen van tuinben voor de rijkere eilandbewoners. Ze snapt niets van haar moeders obsessie met bijen en verlangt naar een groots en meeslepend leven. Tot ze eracter komt dat de zwijgzame Grace een pijnlijk verleden met zich meedraagt.

In het begin moest ik erg wennen aan de opstandige houding van dochter Trixie, zo overtuigd van haar grote liefde na enkele weken kalverliefde. De korte lijntjes die gecreëerd zijn in het verhaal, het schijnbare toeval en de snel getrokken conclusies even daargelaten, kwam ik echter al snel in het verhaal.

De kunst van Montefiore is, om haar boeken als een film voor je ogen af te laten spelen. Of haar verhalen zich nu afspelen op de Zuid-Amerikaanse vlaktes, aan de grillige kust van Ierland of op een klein eilandje voor de Amerikaanse kust; je ziet de landschappen voor je. Je voelt de wind op je huid, je ruikt de geurige bloemen, etc. De problemen van de hoofdpersonen zijn soms wat vergezocht, maar de emoties zijn altijd herkenbaar. Daardoor word je al snel het verhaal ingesleurd en leef je mee tot de laatste pagina.

De dochter van de imker is een heerlijk boek om bij weg te dromen. Niet te ingewikkeld of moeilijk, perfect om in de strandtas mee te nemen naar een zonnige vakantiebestemming!