Evie Wyld – Na het vuur, een ademloze stilte: mooie kaft
Nadat zijn relatie op de klippen is gelopen, verhuist Frank naar het huisje van zijn grootouders aan de oostkust van Australië. Hij wil zijn gewelddadige jeugd en de slechte relatie met zijn vader Leon achter zich laten. In het kleine dorp midden in de overweldigende Australische natuur lukt het hem een nieuw leven op te bouwen. Frank maakt zelfs vrienden: zijn buren en vooral hun zevenjarige dochtertje Sal. Maar het is niet eenvoudig om het verleden te vergeten en na verloop van tijd gaat Frank in Sydney op zoek naar Leon.
De omschrijving van het verhaal zoals hierboven staat, is op de kaft van dit mooi geïllustreerde boek te lezen. Het lijkt een helder verhaal, helaas komt dit in het boek zelf niet tot zijn recht. Elk hoofdstuk schakelt het verhaalperspectief tussen Leon en Frank. In het ene hoofdstuk lees je dus Leon’s verhaal als jonge jongen, het volgende hoofdstuk volgt Frank.
Het verhaal van Leon is makkelijk te volgen. Hij heeft een moeizame band met zijn vader die doorgedraaid terugkomt uit de oorlog in Korea. Zijn verhaal wordt chronologisch verteld en heeft een natuurlijke opbouw. De hoofdstukken over Frank beginnen echter in het midden van het verhaal. Je leert hem pas kennen als hij aankomt in zijn hut. Zijn gedrag is vreemd, hij lijkt niet alles op een rijtje te hebben en zijn gedachten maken rare sprongen in de tijd en laten onduidelijke flashbacks zien naar gesprekken met zijn ex-vriendin en zijn vader.
Boeken beginnen wel vaker met een vaag gegeven; een mysterieus personage, dat gaandeweg in het verhaal verduidelijkt wordt. Het maakt een verhaal spannend en sleept je als lezer mee in het boek, je wilt immers weten waaróm iemand is zoals hij is en wat ermee bedoeld wordt. In dit boek blijft het echter te lang vaag. Halverwege het boek is me nog steeds niet duidelijk waarom Frank zo raar doet, waarom de relatie met zijn vriendin uit is, waarom hij niets van zijn vader moet weten. En dat maakt het vermoeiend. Het is simpelweg niet leuk meer om te lezen, alsof je een raadsel volgt wat maar niet opgelost wordt.
In de laatste dertig pagina’s wordt dan eindelijk de sluier van het verhaal opgelicht, maar het einde slaat dan weer werkelijk nergens op, is mijn mening. Heel onbevredigend. De kaft is prachtig, maar dat is dan ook het enige leuke aan dit boek.