Sprookje in oorlogstijd
Eens in de zoveel tijd kom je een boek tegen dat je meesleept en niet meer loslaat. In mijn geval is dat zo met Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr. Geen ingewikkeld verhaal, geen bijzondere zinnen of prachtige proza, korte hoofdstukken en ongecompliceerde personages. Maar het leest als een sprookje. Een verhaal dat je begint te lezen en waar je gewoon ín zit. En aan het einde een zucht en een snik; jammer dat het boek uit is en je weer terug moet naar de gewone wereld.
In het kort draait het om een blind meisje, dat samen met haar vader de stad Parijs ontvlucht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Aan de andere kant van het front wordt de jonge Duitse Werder opgeleid om te vechten en illegale radiostations op te sporen. Twee uiteenlopende personen met elk hun eigen visie op de oorlog. Langzaamaan brengt de oorlog, een mysterieuze steen en een ijverige Duitse commandant de kinderen samen in een episch verhaal over oorlog, verlies, geluk en liefde.
Het klinkt misschien wat clichématig. Alsof je nu al kunt bedenken hoe het verhaal gaat verlopen. Trust me, you don’t! Ik vergelijk het inderdaad met een sprookje. Niet alleen door de meeslependheid, maar ook door de klassieke elementen van goed en kwaad, en het kunnen leren van je ervaringen en uiteindelijk de goedheid in de mens. Nog steeds geen spoileralert, maar meer kan ik er ook niet echt over tikken. Gewoon lezen, zou ik zeggen!
