Cecelia Ahern – Thanks for the memories: een beetje té…
Joyce Conway uit Dublin ervaart een overweldigend gevoel van déjà vú. Na een kort verblijf in het ziekenhuis en het mislukken van haar huwelijk trekt ze in bij haar oude vader, die bij de lezer zeer op de lachspieren werkt. Het duurt niet lang of Joyce realiseert zich dat ze is veranderd. Van de ene op de andere dag beschikt ze over een rijkdom aan informatie over onderwerpen die haar voorheen nooit interesseerden, en ontwikkelt ze een compleet andere smaak. ’s Nachts droomt ze over een blond meisje dat ze nooit eerder heeft gezien. Daar komt bij dat ze steeds weer een man tegen het lijf loopt die haar bekend voorkomt, hoewel ze zeker weet hem nooit eerder te hebben ontmoet: Justin Hitchcock, een gescheiden Amerikaanse kunsthistoricus.
Al tweemaal eerder las ik boeken van Cecelia Ahern: P.S. Ik hou van je en De tijd van mijn leven. Beide boeken hebben een hoog zwijmelgehalte en vereisen de nodige dosis fantasie van de lezers. Ik verwachtte dus niets anders bij dit boek, dat ik in een morsig boekenwinkeltje op Mallorca kocht, vol met Engelstalige boeken in een ogenschijnlijke chaos opgestapeld langs muren, kasten en trapjes en met een knorrige Engelsman als verkoper. Ahern, dacht ik bij mezelf, dat is goede vakantielectuur: niet te moeilijk, waarschijnlijk een lief verhaal en zo uit. Meenemen dus! Tot zover mijn beweegredenen.
Tijdens het lezen van De tijd van mijn leven had ik in eerste instantie erg veel moeite met het fantasie-aspect van het verhaal. Datzelfde ervaar ik nu weer met Thanks for the memories. Joyce ondergaat een bloedtransfusie. Ze ontvangt niet alleen het bloed, maar ook enkele herinneringen en eigenschappen van een dan nog totale vreemdeling. Uiteraard loopt ze die vreemdeling wel binnen no time tegen het lijf en dan begint een soort van kat-en-muisspelletje tussen hem en haar.
Het is me allemaal te ver gezocht. Plus, de hoofdpersonen blijven zo lang om elkaar heen draaien; het duurt maar en het duurt maar. Ook vervelend. Het enige waar ik wel erg hard om moest lachen is de vader van Joyce en wat die man allemaal uitkraamt. Dat is echt een verdienste van Ahern, om die typische Ierse humor te verwoorden en het personage op papier werkelijk te laten worden.
Waar ik halverwege De tijd van mijn leven van mening van mening bijdraaide en helemaal meeging in de fantasievolle roman en het mierzoete verhaal, blijf ik deze keer onveranderd. Op de personages van de pa van Joyce en de schoonzus van Justin (een hysterische Italiaans-Amerikaanse vrouw met big hair and big nails!) na, is het me gewoon… té. Het is té zoet, té ver gezocht en duurt té lang. Jammer.