Een boek dat iets met je doet

Het bekendste boek van John Boyne is het hartverscheurende De jongen in de gestreepte pyjama.  Ik heb dat boek zelf niet gelezen, maar wel de film gezien. Gevalletje ‘even slikken’. Nu heb ik een ander prachtig boek gelezen: A history of loneliness (In het Nederlands te verkrijgen als De grote stilte). Het is boek dat allerlei gevoelens oproept. Gevoelens, twijfels… Wat zou ik doen?

1972. De jonge Odran Yates gaat in het klooster, omdat zijn moeder hem ervan overtuigd heeft dat het priesterschap zijn roeping is. Hij begint vol ambitie en hoop aan zijn nieuwe ­leven, toegewijd aan zijn studie en open voor nieuwe vriendschappen.

Veertig jaar later staat zijn vertrouwen in de Kerk onder grote druk door de vele onthullingen over misbruik. Vrienden van hem zijn voor het gerecht gesleept, collega’s zijn gevangen ­gezet en vele jonge parochianen zijn getekend voor het leven. Odran vermijdt contact met de buitenwereld uit angst voor afkeurende blikken en beledigende opmerkingen. Maar als een familiedrama oude wonden openrijt, voelt hij zich gedwongen om de confrontatie aan te gaan en zijn eigen rol in de gebeurtenissen onder ogen te zien.

Ik kreeg een heel ongemakkelijk gevoel tijdens het lezen van dit boek. Om niet te veel te verklappen kan ik niet echt uitweiden waardoor dan, maar het komt er eigenlijk op neer dat je continue afvraagt wie er zuiver is en wie niet. Odran schaamt zich voor zijn collega’s, maar wat voor een rol heeft hij wel of juist niet genomen? Ondanks dat het hierdoor misschien geen ontspannen lees was, vond ik het wel een prachtig boek. Ik houd daar wel van, als een boek iets met je doet. Je laat nadenken en laat vóelen. En dat doet Boyne in A history of loneliness. Genadeloos.