“If only we’re brave enough…” Prachtig!!

Soms maakt iemand zo’n ongelooflijke indruk op je, dat je deze persoon niet kunt ‘niet zien’. Amanda Gorman maakte die indruk op mij tijdens de inauguratie van president Biden in de Verenigde Staten. Ik ben geen mens van politiek (alhoewel duidelijk geen fan van Trump, dat wil ik wel even zeggen) en al helemaal niet van het discussiëren over politiek en maatschappelijk ingewikkelde thema’s als Black Lives Matter, klassenmaatschappijen en sociale ongelijkheid. Dat betekent overigens niet dat ik daar niets om geef of niets van vind. Ik vind echter dat ik er te weinig van weet om een goed gegronde mening erover te etaleren.

Maar Amanda Gorman, man oh man… Die kwam binnen! Ik besef me dat de thema’s die ik net noem, ook de thema’s van haar voordracht waren. Maar wat ik er vooral uit las (en zag) was de kracht van haar, als vrouw, als mens, en de hoop die het uitsprak. En haar hele performance. Hoe noemen ze dat tegenwoordig (jaja, ik ben een oude mens, I know): Spoken Word? Ik vond het in ieder geval machtig mooi. Haar uitspraak helder en duidelijk, met nuances en pauzes, dat ene woord benadrukken, de andere weer niet. Het was een dans met woorden. Haar handen die met elegante bewegingen nog eens extra kracht bij haar verhaal zette. Prachtig!

In Nederland laaide meteen de discussie op over wie het verhaal zou vertalen naar het Nederlands. Ik snap de sentimenten, denk ik, maar het was eerlijk gezegd gewoon verdrietig om te zien hoe zo’n mooi en krachtig verhaal over vooral de hoop op eenheid van iedereen, over alle lagen van de maatschappij, zoveel verdeling veroorzaakte. Dat kan nu toch juist niet de bedoeling zijn geweest? En… Als Amanda Gorman zelf een blanke Nederlandse schijf(st)er aanwijst om het te vertalen, hoe kan dit dan überhaupt ‘niet juist’ zijn!?

Nou goed… ik snap blijkbaar niet alles goed genoeg. Ik geloof dat de Nederlandse vertaling nu inmiddels klaar is en te koop in de boekenwinkels, maar ik koos voor de Amerikaanse uitgave, met bijpassende knalgele kleur: The hill we climb knált dus letterlijk en letterlijk (há) uit mijn boekenkast. Trots op Amanda Gorman!

“When day comes, we step out of the shade,
Aflame and unafraid.
The new dawn blooms as we free it,
For there is always light,
If only we’re brave enough to see it,
If only we’re brave enough to be it.”