moord

In cold blood

by // // No Comments

Verrassend pakkend

Ik heb dat soms met boeken: ben er wel nieuwsgierig naar, maar voel niet direct de behoefte om het te lezen. Heeft denk ik vooral met verwachtingen te maken. Ik verwacht dan dat ik te moeilijk vind, niet interessant genoeg of te langdradig. En dan kies ik er maar voor het te laten staan.

Een vriend van mij vertelde over dat hij In cold blood had gekocht, van Truman Capote. Dit is dus zo’n boek. Ik was er wel nieuwsgierig naar, maar dacht dat ik het te moeilijk geschreven zou vinden en te vervelend. Na het zien van de film Capote heb ik geen hoge pet op van de auteur, akelig omhooggevallen mannetje.

Nadat hij het eerst zelf uitgelezen had, kreeg ik het boek in mijn handen gedrukt. Weer opnieuw die vreemde combinatie van weerstand en aantrekkingskracht. Op een vrijdag, in de zon in de tuin, met een lekker koud biertje ernaast, toch maar aan begonnen. Vier dagen later had ik het uit.

Capote schrijft over de viervoudige moord van de familie Clutter eind jaren vijftig in een klein dorpje in Kansas. Vader, moeder, zoon en dochter zijn ’s nachts in eigen huis doodgeschoten. Zonder duidelijk motief. En niemand heeft iets gezien of gehoord. De politie tast in het duister. Tot ze uiteindelijk op twee jonge manen stuiten: Perry Smith en Dick Hickock.

Het is een waargebeurd verhaal, maar Capote heeft zijn inlevingsvermogen en fantasie daar gebruikt waar er hiaten in het verhaal zaten. Daarmee heeft hij een zeer pakkende en boeiende roman geschreven. Je krijgt (bijna) sympathie voor maniak Perry Smith, één van de daders. En je leeft mee met rechercheur Dewey en de angstige dorpsbewoners.

Ik werd direct gepakt door het verhaal. Het was alsof ik naar een documentaire zat te kijken waarin een reconstructie van de moord en alle stappen ervoor en erna werd gedaan (in plaats van kijken was het dan lezen, natuurlijk). Ik was bang dat het ingewikkeld opgeschreven zou zijn, met moeilijke woorden en een hoop poespas. Niet het geval. Het is wel heel uitgebreid en beschrijvend omschreven, daar moet je van houden. Het duurt heel lang voor de moord wordt gepleegd in het boek en nog veel langer voor de daders gepakt worden en ze hun verhaal doen. Maar dat vond ik helemaal niet erg.

Mooi als een boek je kan verrassen.

Hier gebeurt nooit wat

by // // No Comments

Er gebeurt inderdaad niets

hier-gebeurt-nooit-watEigenlijk moet ik dit niet zo’n kop geven, want dan weet je de essentie eigenlijk al. Oftewel: een huge spoileralert. Excuses. Maar het vertolkt wat dat betreft ook goed wat ik van dit boek vind: niet iets. Helemaal niets en dus slecht zal ik het niet noemen, maar het was wel een beetje een tegenvaller.

In Hier gebeurt nooit wat gaat het over een slaperige Brits kustplaatsje. Een idyllisch dorp waar nooit iets gebeurt (wat verrassend), iedereen elkaar kent en het leven bestaat uit alledaagse beslommeringen. Daarom is het een grote schok als op een ochtend het levenloze lichaam van Lennie, één van de bewoners van het sluimerende dorp, wordt gevonden. Ze is op een gruwelijke wijze vermoord op een parkeerplaats midden in het dorp. Als gevolg hiervan wordt het dorp overspoeld door politie en media en ontstaat er een gespannen sfeer in het dorp waarin iedereen zijn hersens breekt over wie het gedaan zou kunnen hebben. De focus van het verhaal ligt op de beste vriendin van Lennie: Tess. Ze worstelt net als haar mededorpsbewoners met de vraag wie dit gedaan zou kunnen hebben en of ze haar kinderen nog wel veilig alleen over straat kan laten gaan.

Nou… Dat is het zo’n beetje. In het begin van het boek verwachtte ik nog een ijzingwekkende thriller; elk personage vond ik bij voorbaat al verdacht en ik keek al uit naar de ontknoping. In plaats daarvan suddert het verhaal maar voort en blijft het vooral hangen bij Tess’ twijfels over haar huwelijk, vriendschap met de echtgenoot van haar vriendin en de flirtende politieman. De spanning (en de moord) verschuift steeds meer naar de achtergrond en in plaats daarvan komt er een soort van ongenoegen (van mij als lezer) voor in de plaats. Suffe Tess met haar stomme twijfels en rare acties. En dan ineens een tot op de details beschreven seksscène, om daarna weer te verzanden in geneuzel over ‘wel of niet’ echte gevoelens van Tess. Zo raar. Alsof je in een veld met winterpenen loopt en je komt ineens één bloemkool tegen: totally out of place. Alsof Julie Myerson heeft gedacht “Zo. Het boek is af, alleen moet er nog wel wat seks in.”

Aan het einde van het boek wakkert het vlammetje ‘spanning’ weer aan. Overigens niet zoals je zou verwachten. Dat kan een goed teken zijn; onverwachte plotwending! Maar in dit geval vond ik het ook een beetje gek. Alsof Julie Myerson heeft gedacht: “Oh ja, in dit veld met winterpenen plaats ik één bloemkool!” Oké, dit maakt waarschijnlijk no sense at all, maar ik ga ook niet het héle boek verklappen, hè? Zo’n spoileralert is het nu ook weer niet.

Mr Mercedes

by // // No Comments

 

King komt met opnieuw heerlijk leesvoer

Mr MercedesAlhoewel de meningen verdeeld zijn over het schrijftalent van Stephen King, is het voor mij nooit een straf om weer één van zijn boeken te lezen. Ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe hij zoveel schrijft. Volgens mij komt er elk jaar wel een boek van hem uit. En het zijn geen dunne boekjes of magere verhaallijntjes.

Deze keer was het Mr. Mercedes. Een verhaal over een gek die met zijn auto inrijdt met een mensenmassa, er meerdere hierdoor dood en er ongezien mee weg is gekomen. De gepensioneerde rechercheur Bill Hodges heeft het misdrijf, ten tijde dat hij nog actief werkzaam was bij de politie, nooit kunnen oplossen.

Tot hij een brief ontvangt van Mr. Mercedes himself. Het bloed kruipt dan waar het niet gaan kan en samen met enkele onwaarschijnlijke partners-in-crime besluit Hodges, buiten zijn ex-collega’s van de politie om, alsnog achter Mr. Mercedes aan te gaan.

Vanaf de eerste pagina zit je uiteraard al in het verhaal, zoals Stephen King daar goed in is. Binnen enkele zinnen staan de personages voor je neus en ontstaat de band die ik als lezer zo belangrijk vind met mijn hoofdpersonages. Het boek leest als een trein en blijft tot het einde toe spannend. Eigenlijk wilde ik het boek niet dichtslaan. Of anders hoop ik dat er nog eens een boek komt met Hodges, Jerome en Holly in de hoofdrol.

Geen paranormale elementen of monsterachtige fantasiebeesten deze keer, Mr. Mercedes is een doodgewone thriller met een bad guy en een good guy die ‘m in zijn kladden wil grijpen. Het is een spannende thriller die nergens voorspelbaar wordt en zoals gezegd blijft boeien. Heerlijk leesvoer!

19-8-2017: De eerlijke vinder is het vervolg hierop.

De kraamhulp

by // // No Comments

Aangenaam verrast

De kraamhulpJe kunt je voorstellen dat ik na het lezen van Kieft, Debet en Ventoux niet bepaald stond te springen om te beginnen in De kraamhulp. “Oh help,” dacht ik bij mezelf, “weer zo’n Nederlandse thriller die ik waarschijnlijk oersaai, voorspelbaar en stom ga vinden.” Zuchtend en steunend zette ik me ertoe en begon te lezen en ik zeg het eerlijk; ik was aangenaam verrast!

Het is best een aardig boek; spannend en origineel. De duivelse kraamhulp deed me vaag denken aan Misery van Stephen King waar een ‘zuster’ ook helemaal niet zo lief is voor haar patiënt. De precieze beweegredenen van de personages vond ik eerlijk gezegd wat zwakjes, oppervlakkig, maar dat ervoer ik niet als storend. Het is een ‘lekker leesboek’, een hap-slik-klaarverhaal, uitermate geschikt voor vakantie of als je behoefte hebt aan niet al te moeilijk leesvoer.

Uiteindelijk durf ik te zeggen dat ik, na Geachte heer M., waar ik persoonlijk op gestemd hebt, De kraamhulp van Esther Verhoef het leukste/beste boek vond uit de selectie voor de NS Publieksprijs.

Zowel Geachte heer M. als De kraamhulp hebben overigens niet gewonnen, Kieft is er met de prijs vandoor gegaan. Ach, dat gun ik de beste man ook wel weer, gebeurt er toch nog iets positiefs in het leven van die man momenteel.

De waarheid over de zaak Harry Quebert

by // // 1 Comment

Meeslepende roman die blijft boeien tot de laatste letter

De waarheid over de zaak Harry QuebertAl voordat dit boek de hemel in geprezen werd in de boekenrubriek van DWDD, raakte ik al gefascineerd door de mooie, kleurige tekening op de kaft van het boek. Prachtige kleuren en een mysterieuze sfeer. Leuk ook dat de titel van het boek in een lettertype van een oude typmachine eronder staat. Maar die titel; pfff… ‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’; nèèh. Dat trekt me niet.

Maar na het zien van de stuiterende boekverkopers in DWDD die dit boek aanprezen en daarbij superlatieven te kort kwamen (‘slaapsteler’ vond ik een beetje vergezocht), moest ik het toch ook lezen.

Het boek gaat over de jonge auteur Marcus Goldman die lijdt aan een writer’s block en dat terwijl de deadline van zijn uitgever nadert. Dan wordt in de tuin van zijn mentor, sterauteur Harry Quebert, het lichaam gevonden van Nola Kellergan, die ruim dertig jaar eerder op vijftienjarige leeftijd spoorloos is verdwenen. Op Nola’s lichaam ligt het manuscript van de roman die Quebert zijn doorbraak naar het grote publiek heeft verzorgd. Harry Quebert is onmiddellijk hoofdverdachte en zijn beroemde roman komt in opspraak. Overtuigd van de onschuld van zijn grote voorbeeld vertrekt Marcus naar Harry’s huis in New Hampshire om de werkelijke toedracht rond de dood van Nola te achterhalen. Maar de waarheid blijkt veel gecompliceerder dan hij dacht.

Dit boek heeft zoveel elementen dat ik het lastig vind om het in een bepaald hokje te stoppen. Het heeft de spanning van een thriller en een moord van een misdaadroman. Aan de andere kant bevat het ook een prachtig liefdesverhaal, een intrigerende vriendschapsgeschiedenis en komen de bewoners in het dorp allemaal aan bod als zijnde het een familiekroniek.

In het begin vond ik die hele Marcus Goldman maar een vervelend arrogant mannetje. En om eerlijk te zijn blijft het ook een beetje een baasje in het boek. Maar het verhaal waar hij in duikt is zo meeslepend. De personages zijn prachtig uitgewerkt en het verhaal is vooral zo niet als je denkt dat het gaat zijn. Dat is een beetje een John Ewbank-zin, maar wat ik wil zeggen is dat het onverwachte twists heeft en je daardoor blijft boeien tot de laatste letter. Ik ben fan!

De rode kamer

by // // No Comments

Nicci French –  De rode kamer: beetje standaard, leest wel lekker weg

De rode kamerKit Quinn werkt met geesteszieke criminelen. Ze raakt gewond als ze een verdachte ondervraagt die door de politie wordt vastgehouden. Tijdens haar herstel roept de politie haar hulp in bij een eenvoudige zaak. Het lichaam van een zwerfster is aangetroffen bij een kanaal in Londen. De politie heeft een verdachte en een bekentenis – van dezelfde man die Kit heeft aangevallen. Maar de kwestie blijkt allerminst eenvoudig. Naarmate Kit zich er meer en meer in verdiept – in het verhoor van de politie, in de getroebleerde geest van de verdachte, in de eenzame wereld van het mysterieuze slachtoffer – wordt het geheel steeds complexer en duisterder. Als Kit nieuwe verbanden en misdaden ontdekt, raakt ze betrokken in een verbijsterende zaak, die haar dreigt te vernietigen.

Op vakantie heb ik die boek in een paar dagen uitgelezen. Het is geen slecht verhaal, het leest lekker vlot weg en is bij vlagen nog spannend ook. Maar ook behoorlijk standaard. Op het moment dat ik op de eerste paar pagina’s van het boek ontdek dat Kit de hoofdrol speelt, ga ik meteen al ‘op zoek’ in de mannelijke personages naar wat haar potentiele liefdesaffaire zal worden. Want zo gaat dat in dit soort boeken: onzekere vrouw maar goed in haar werk zal verliefd worden op één van de politiemannen/verdachten. En inderdaad was dat het geval. Een ander herkenbaar element is het schijnbaar oplossen van de zaak als je nog niet eens op de helft bent van het boek. Goh, wat nu, nu het al is opgelost. Ah daar hebben we het al! We bedenken ineens een andere invalshoek, een nieuw bewijsstuk, een vrouwelijke intuïtie. En we gaan weer verder met het ontrafelen van het mysterie.

Nogmaals: het is geen slecht boek. Maar het is een dertien in dozijn verhaal. Als je ervan houdt, vast spannend en boeiend. En anders is het een lekker lees-snackje tijdens een ontspannen vakantie, zoals het in mijn geval was.

Offerande

by // // No Comments

S.J. Bolton – Offerande: niet zo voorspelbaar als aanvankelijk lijkt

OfferandeEen Shetlandse legende vertelt over de Kunal Trows: een mannenvolk dat zwangere vrouwen en baby’s steelt en wisselkinderen achterlaat. Negen dagen na de geboorte van een zoon sterft de ontvoerde moeder. De zoons bezitten speciale gaven en hebben macht over andere mensen. Maar dat zijn maar mythen… Toch?

Tora Guthrie is net op de Shetlandeilanden komen wonen. Op een dag vindt ze in haar tuin een gemummificeerd lijk. Het hart is eruit gerukt en in de rug zijn runen gekerfd. Alles wijst op een rituele moord. Als verloskundige kan Tora zien dat het slachtoffer zwanger is geweest. Wat is er met de baby gebeurd? Samen met rechercheur Dana Tulloch probeert Tora aan de hand van een gevonden ring de identiteit van het slachtoffer te achterhalen. Dat blijkt niet eenvoudig te zijn. Tot haar ontsteltenis ontdekt Tora dat de Shetlandeilanden helemaal niet zo veilig zijn als gezegd wordt. En dat hun bewoners afschuwelijke wanpraktijken te verbergen hebben die terug te voeren zijn op de legende van de Kunal Trows…

Het verhaal pakt je meteen al in het eerste hoofdstuk. Het speelt zich als een speelfilm voor je ogen af, zo beeldend is het beschreven. Al vrij snel krijgt het verhaal een voorspelbaar karakter, dat vond ik erg jammer. Alleen blijkt na het doorlezen dat het toch niet zo voorspelbaar is als het lijkt. Je valt van de ene (gruwelijke) verbazing in de andere, net als hoofdpersonage Tora. Daardoor wordt het boek al snel razend spannend. Dat blijft het ook tot en met het laatste hoofdstuk.

Het kiezen van een bestaande legende als uitgangspunt voor een thriller is weer eens wat anders en het spreekt ook meteen tot de verbeelding. Het mysterieuze karakter dat bij zo’n legende hoort is voelbaar door het hele boek en zorgt voor een echte pageturner. Samen met het onberekenbare weer en de sprookjesachtige omgeving van Shetlandeilanden vormen ze een uitstekende setting voor dit boeiende en spannende verhaal.

Reeds gepubliceerd op www.theSword.nl

Wat de zomer niet overleeft

by // // No Comments

Tom Wright – Wat de zomer niet overleeft: spannende thriller met broeierige sfeer

Wat de zomer niet overleeftDe jonge Jim, Biscuit voor vrienden, groeit op bij zijn grootmoeder in een stad in het zuiden van de Verenigde Staten. Op een dag treft hij zijn nichtje L.A. toegetakeld aan op de veranda; ze is te getraumatiseerd om haar verhaal te doen. Dan blijkt al snel dat er in de stad meisjes verdwijnen die vermoord teruggevonden worden. Jim vermoedt dat er een verband is tussen de verdwijningen en denkt dat L.A. er meer vanaf weet. Naarmate de lange zomer voortduurt, komt Jim steeds meer verdachten op het spoor. Geplaagd door visioenen van de slachtoffers gaat hij op zoek naar de moordenaar met hulp van een bevriende politieman.

Het verhaal op de achterflap suggereert een verhaal vol moord en doodslag en spannende opsporingen. Dat valt eigenlijk wel mee. Er zijn vreselijke moorden gebeurd in de stad, maar het verhaal richt zich in de eerste helft vooral op hoofdpersoon Jim en zijn onzekerheden. Toegegeven: zijn eigen levensverhaal, familieleden en vrienden zijn even zo boeiend als de misdaad waar hij en zijn nichtje toevallig op lijken te stuiten. Als ze het lichaam vinden van een vermoord meisje verlegt het verhaal de focus naar de dan nog onbekende moordenaar en het onverwerkte trauma van nichtje L.A..

De sfeer in het boek is broeierig en het verhaal verslapt nergens. Je blijft als lezer geboeid door de gebeurtenissen die de jonge pubers beleven tijdens de warme zomerweken. Soms blijft Jim erg lang in zijn onzekerheid hangen en lees je pagina’s lang over zijn vragen en twijfels. Toch wordt het nergens saai en krijg je zo juist een beter beeld van James en zijn eigen levensverhaal.

Daar waar er ontzettend veel pagina’s aan Jim en zijn nichtje besteed worden om hen te omschrijven, hun geschiedenis en drijfveren te vertellen, ontbreekt het juist aan introductie van enkele andere personages. Soms lijken ze vanuit het niets ineens een rol te spelen in het verhaal (als vrienden, toevallige voorbijgangers of vage kennissen) en net zo snel verdwijnen ze weer uit het verhaal. Omdat er al best veel namen voorkomen in het boek, is het soms verwarrend als een nieuwe naam opduikt zonder verdere uitleg wie deze persoon is en wat zijn rol is in het verhaal. Hier heeft de schrijver mijns inziens niet genoeg aandacht aan besteedt. Ook het verteltempo in het boek is niet echt consequent; in het begin lijken de tijd en de ontwikkelingen stil te staan. In de laatste 50 pagina’s gaat het daarentegen ineens erg snel en is het in een vloek en een zucht afgelopen. Daar had wat mij betreft wat meer balans in mogen zijn.

Ondanks dat het een boek is met wat op- en aanmerkingen, is het vooral een spannend boek. Het is voor een thriller een originele invalshoek en de hoofdpersonages slepen je vanaf de eerste pagina direct het verhaal in. Wat de zomer niet overleeft is het debuut van schrijver Tom Wright. Dat belooft nog wat; hopelijk veel meer spannende boeken!

Reeds gepubliceerd op www.theSword.nl

Mijn hart van hout

by // // No Comments

Sarah Stovell – Mijn hart van hout; vreselijke geschiedenis maar zo mooi verwoord

Mijn hart van hout0001Jefferson City, Missouri, 1854. Hunny, een jonge slavin, zit in de gevangenis op beschuldiging van moord. Ze is hoogzwanger en voelt dat haar baby op komst is. Ze weet dat ze daarna waarschijnlijk zal worden opgehangen. Onverschrokken en trots vertelt Hunny de haar toegewezen advocaat haar levensverhaal: van haar ontvoering als kind uit een Afrikaans dorp tot de mishandeling door haar Baas op diens afgelegen plantage. Ook vertelt ze over Rose, een vrouw uit een andere wereld, die eveneens voor de Baas werkte en op wie haar hoop gevestigd is.

Hampshire, Engeland, 1849. Rose werkt als gouvernante voor een rijke familie. Ze adoreert Charles en baby Isabella, de twee kinderen onder haar hoede, maar leeft noodgedwongen in een isolement: ze mag zich niet mengen onder het andere personeel. Als door ingrijpende gebeurtenissen haar diensten niet meer nodig zijn, besluit ze een betrekking als gouvernante aan te nemen in Amerika, voor de dochters van de eigenaar van een plantage. Rose bekommert zich daar al snel om het slavenmeisje Hunny, maar ze blijkt ook een verborgen motief te hebben als zij betrokken raakt bij Hunny’s hartverscheurende lot.

In Mijn hart van hout gaan twee vrouwen een onmogelijke vriendschap aan, in een tijd waarin slavernij en ongelijkheid tussen mensen, de onaanvaardbare realiteit was.

Deze roman is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een slavin in Amerika waar schrijfster Sarah Stovell over gelezen had tijdens haar studie. De wreedheden die plaatsvonden tijdens de slavenhandel waren al langer bekend, maar door het levensverhaal van Hunny op papier te lezen komt het net iets harder binnen. Het is een aangrijpend en triest verhaal, maar vertelt ook over hoe sterk en trots mensen kunnen blijven, ook als ze allerlei ontberingen moeten doorstaan. Mijn hart van hout is geen mooi verhaal, maar wel op een prachtige manier verwoord. Ontroerend, krachtig, hartverscheurend en daardoor een plek in de boekenkast verdiend.

Sterf voor mij

by // // No Comments

Karen Rose – Sterf voor mij: flauwe kopie

Sterf voor mijOp een besneeuwd veld in Philadelphia doet rechercheur Vito Ciccotelli een uiterst macabere ontdekking wanneer hij het graf ontdekt van een jonge vrouw, wier handen zo zijn gepositioneerd dat het lijkt of ze bidt. Ciccotelli roept de hulp in van archeologe Sophie Johannsen om vast te stellen wat er verder onder de bevroren grond ligt. Ondanks haar jarenlange ervaring kan niets haar voorbereiden op wat ze vinden: een met exacte precisie vormgegeven matrix van graven. De lichamen zijn alle op een speciale manier gearrangeerd en de slachtoffers blijken op gruwelijk wijze gemarteld. Er zijn echter ook nog lege graven – de moordenaar is nog niet klaar. Hij is wreed en berekenend en is heer en meester van een ziek spel. Zelfs met de politie op zijn hielen speelt hij door. Hij heeft nog één schreeuw nodig. Er is nog één graf leeg.

De thrillers van Karen Rose worden uitgegeven in twaalf landen en zijn bij verschijning instant-bestsellers in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Duitsland. ‘Sterf voor mij’ is het eerste boek van Rose dat in Nederland verkrijgbaar is. Haar werk wordt vergeleken met dat van die andere zo populaire thrillerschrijfster: Karin Slaughter.

Enkele pagina’s diep het boek in, is de vergelijking met Karin Slaughter meteen duidelijk. Ook in dit boek gaat het om een gespannen verhouding tussen een mannelijke playboy van een rechercheur en een vrouwelijke deskundige die meehelpt de moorden op te lossen. Met hun eigen troebele (liefdes-)verleden stoten ze elkaar af en trekken ze elkaar enorm aan. Ondertussen moeten ze ook nog even een seriemoordenaar pakken, die natuurlijk één van de twee als volgende slachtoffer kiest, waardoor de spanning immens oploopt. Zijn ze nog op tijd?

Ik ben eerder bekend geraakt met Slaughter als met Rose, vandaar dat ik deze verhaalsopbouw en de personages als een soort van landjepik ervaar van Rose. Slaughter bereikte al eerder succes met deze formule (in haar boeken draait het om inspecteur Jeffrey Tolliver en kinderarts Sara Linton). Daardoor krijgt het boek bij het begin al een minpuntje. Daarnaast zijn de hoofdpersonages, rechercheur Vito en archeologe Sophie, te flauw voor woorden. Hun levenservaring die hun opzadelt met een overdadig gevoel van weemoed en argwaan is bijna lachwekkend. Het is wel heel toevallig dat twee mensen die ieder zoveel ellende hebben meegemaakt, elkaar tegenkomen. Daar word je als lezer een beetje moe van. Ook de hele verhaallijn (man moordt omdat dit hem als kindzijnde al intrigeert en verwerkt dit in een computerspel dat enorm goed verkocht wordt en niemand heeft ooit gemerkt dat die vermiste mensen in dat computerspel voorkomen) lijkt wat vergezocht. Net als de manier waarop de moordenaar al die tijd uit handen van de politie is gebleven, is niet geloofwaardig.

Eindconclusie van Sterf voor mij is dat het best een spannend boek is, het is een bewezen winnende formule. Maar met het klakkeloos kopiëren van deze formule, de flauwe personages en de vergezochte verhaallijn verdient dit verhaal net geen voldoende.