Niels Carels – Neon: vol zelfmedelijden, cynisme en uitermatig gewelddadig 

Neon van Niels Carels. Een boek waar het cynisme van elke pagina afdruipt. De bladzijdes plakken aan elkaar van pessimisme. Vreemde gewelddadige fantasieën overheersen het verhaal. Of beter gezegd, ze regeren in het hoofd van de hoofdpersoon: Edward Zeehond.

Zeehond was ooit een gerenommeerd kunstenaar, maar noemt zichzelf nu artistiek impotent. In Neon reis je mee in zijn hoofd en maak je kennis met zijn vriendin Mickey en zijn vrienden Steiner, Bregje en Femke. Allemaal even vreemde personen.

Mijn verwachting van het debuut van Niels Carels was een vlotte roman, wellicht een nieuwe Giphart. Mijn naïviteit werd meteen afgestraft in de eerste vijf pagina’s. Immers, niet alle schrijvers hebben dezelfde schrijfstijl. Die van Carels is gewoonweg bizar.

Als je van de meest gewelddadige fantasieën en verwensingen houdt, het leuk vindt om onzin als waarheid te lezen of andersom (dat is me nog steeds niet duidelijk in het boek).  Om weg te zakken in de poel van zelfmedelijden, cynisme en pessimisme waarin hoofdpersoon Zeehond steeds verder wegzakt… Dit omdat hij zijn vriendin kwijt is en ook het ultieme meisje maar niet kan vinden. Dan vind je Neon vast een leuk boek!

Maar mijn persoonlijke mening is dat de lol van de onwaarheden, wrede dromen en het egoïstische gedrag van Zeehond er snel af is. Halverwege het boek keek ik al zuchtend naar het aantal bladzijdes die nog mijn aandacht vroegen. De absurditeit ging voor mij te ver. En daar komt bij dat Edward Zeehond een onbegrepen persoon blijft voor zowel zijn vrienden in het boek, als de lezer van het boek.