Marga Minco – Storing: twaalf keer hetzelfde, maar dan iets anders verteld
Storing is een bundel van twaalf korte verhalen die de schrijfster de afgelopen jaren schreef. De onderwerpen zijn verschillend, maar de stijl is steeds onmiskenbaar die van Minco: helder, precies, en met een ingehoudenheid die een maximum aan zeggingskracht bereikt. Hoe afwisselend de verhalen ook zijn, vaak komen zijdelings de oorlogsjaren in beeld: een opmerking of een toevallige ontmoeting is aanleiding voor een herinnering, zoals in het verhaal ‘December Blues’, over een korststondige verhouding tijdens de donkere bezettingsjaren. ‘Ik kom altijd weer op die periode ’40-’45 terug, ik wil het vaak niet, maar die jaren hebben mij het hevigst aangegrepen,’ zo zegt ze zelf. Het onvermogen om je eigen geschiedenis los te laten, dat is en blijft het grote thema in het werk van Marga Minco, een gegeven dat ze bijvoorbeeld deelt met de door haar geliefde auteur Patrick Modiano. Storing is een indrukwekkende verzameling verhalen over noodlot en herinnering, van een van onze belangrijkste schrijvers.
Volgens bovenstaande flaptekst van het boek zijn de verhalen allemaal verschillend en afwisselend. Zo heb ik dat niet ervaren. Wat mij betreft gaat het in dit boek twaalf keer over hetzelfde; een vrouw die terugdenkt aan de tijd dat ze als Joods meisje ondergedoken zat ten tijde van de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. Op zich een thema wat mij altijd boeit en wat ik intrigerend vind. Maar het is op een gegeven moment niet leuk meer als je aan een nieuw (kort) verhaal begint en je afvraagt of dit nu een vervolg is op een eerder verhaal of dat je dit gewoon al eens gelezen hebt in het verhaal ervoor. Of het verhaal daar weer voor. Alsof er een plaat blijft hangen.
Wellicht dat dit boek ook niet bedoeld is om in één keer uit te lezen. Misschien moet je zo af en toe weer een verhaaltje lezen. Dat zal dan waarschijnlijk beter bevallen. Alhoewel ik me dan nog steeds dezelfde vragen zou stellen, aangezien ik dat wat ik gelezen heb niet snel vergeet.
De schrijfstijl zelf van Marga Minco vind ik wel mooi. Ze laat mooie leegtes over die je zelf kunt invullen en dan weet je nog niet of je het nu goed hebt of niet. Ik vind het fijn als niet alles letterlijk is uitgespeld in een boek. Laat ook wat aan de verbeelding over. Wat dat betreft had ik Storing mooier gevonden als de twaalf verhalen aaneengesmolten waren tot één roman. Maar ja… Ik ben dan ook geen fan van korte verhalen, dus waarschijnlijk was dit boek van tevoren al gedoemd om niet te slagen in mijn ogen.