roman

Greenwood

by // // No Comments

Verrassing: geslaagd!

‘Laat je verrassen!’ zei Gianotten Mutsaers op hun Facebook. Daar ben ik natuurlijk een enorme sucker voor, dus mezelf meteen opgegeven. Ik moest drie titels doorgeven van boeken die ik mooi vond en het budget dat ik wilde uitgeven voor het ‘verrassingsboek’. En daar kwam deze uit: Greenwood van Michael Christie.

Sowieso om te zien een prachtig boek. Lekker dik, daar houd ik van, en op de zijkant in grijs de afdruk van hout met al z’n knoesten en jaarringen. Ik kon eigenlijk niet wachten om er in te beginnen!

Het verhaal begint in 2038 bij Jacinda (Jake) Greenwood. Ze werkt in een van de laatst overgebleven bossen ter wereld na de Grote Verdorring. Dat bos ligt op Greenwood Island, maar de overeenkomst tussen de naam van het eiland en haar achternaam, lijkt geheel op toeval te berusten. Tot ze te weten komt dat dat misschien toch niet het geval is.

De structuur van het boek is als een dwarsdoorsnede van een boom. De buitenste laag, de meest recente, is die van Jake. Dus het begint met haar verhaal. Daarna verschuift het verhaal naar dat van haar vader, die Jake nooit gekend heeft. En nog een laag dieper vertelt over Willow, Jake’s grootmoeder. In de kern, dus het midden van het boek, wordt het leven van de broers Greenwood, Harris en Everett beschreven. En dan, weer via hoofstukken over Willow, dan Jake’s vader, kom je als lezer terug bij Jake.

Ik vond het een boeiend leesproces. De eerste hoofstukken over Jake, over haar vader Liam en diens moeder Willow, las ik zonder een speciaal gevoel erbij te hebben. Maar toen ik over Harris en Everett las, hun levensverhaal leerde kennen, werd ik meer en meer gegrepen door het boek. En bij het terug naar buiten lezen, om het zo te noemen, en ik dus weer opnieuw langs Willow en Liam kwam, las dat heel anders. Ineens begreep ik hen, snapte ik het en wilde ik meer lezen!

Uiteindelijk kwam ik weer uit bij de buitenste, meest recente laag: Jake. Ik vond het einde van het boek… minder. Ik weet niet hoe ik het dan anders had willen zien eindigen, het is ook zeker geen slecht einde, maar ik weet niet. Het komt waarschijnlijk omdat ik mijn hart verloren heb aan Everett, de oom van Jake’s grootmoeder. Ongetwijfeld de meest bijzondere persoon in dit boek. Ik ben blij dat ik zijn verhaal heb mogen lezen. En vooruit, ook dat van de rest van zijn familie. Al met al: verrassing geslaagd!!

Het geknetter in de sterren

by // // No Comments

Het knettert niet

Ik ben fan van Jón Kalman Stefánsson: ik houd van zijn manier van schrijven, zijn woordkeuze, de dromerigheid, de poëzie ervan. Dus keek ik enorm uit naar het lezen van zijn nieuwste boek; Het geknetter in de sterren. Alleen bleef voor mij deze keer het geknetter jammer genoeg uit.

Het verhaal gaat over een kleine jongen die net zijn moeder heeft verloren. Als zijn vader een nieuwe vrouw krijgt en de jongen niet kan wennen aan zijn stiefmoeder, gaat hij op in de fantasiewereld van zijn tinnen soldaatjes. Vervolgens vertelt het boek over zijn moeder, zijn grootouders en zijn overgrootvader.

Wat volgt is een familiegeschiedenis die maar niet wil beklijven. De personages blijven te ver van me af staan; ik krijg geen grip op ze. Zo is overgrootvader een dronkaard, een megalomaan, een narcist en een loser. Niet echt een sympathiek karakter, al heeft hij toch ook liefde in zich voor zijn vrouw en zijn kinderen.

Het verhaal schiet vooruit en achteruit in de tijd. Misschien is dat de reden dat ik geen band lijk op te bouwen met de personages. Het is alsof het een verzameling verhalen is (verhalen van overgrootvader, van de jongen en van zijn ouders) die door elkaar vervlochten zijn, maar die geen geheel willen worden. Dat vind ik jammer.

De stijl van Stefánsson blijft mooi. Ook in dit boek zijn weer poëtische pareltjes te vinden. Metaforen en vergelijkingen die me doen stoppen met lezen, me laten teruggaan en het nóg eens laten lezen. En laten nadenken over hoe mooi dat beschreven is. Maar ik ben op zoek naar hét verhaal. Ik wil me verliezen in deze wereld, ik wil dat geknetter horen en beleven. En dat gebeurt niet.

Gekkenwerk

by // // No Comments

Interessant inkijkje oorlogsjournalistiek

Mijn journalistieke hart is nog niet helemaal bedorven. Ondanks dat ik niet, zoals dat er altijd ingehamerd werd op de opleiding, elke avond om acht uur voor het journaal klaar zit (wel die van zes, telt dat ook?) en niet op alle nieuwssites geabonneerd ben of wat dan ook, ben ik het altijd wel een boeiende, en belangrijke, wereld blijven vinden. Dit boek van Minka Nijhuis ging er dan ook als zoete koek in.

Ondanks dat Nijhuis een bekende naam is in de Nederlandse journalistiek, is dit wel echt een roman. Ze heeft wel haar eigen ervaringen in de oorlogsverslaggeving gebruikt voor het schrijven van Gekkenwerk. Het voelt ook nergens overdreven of aangedikt, ondanks dat er ontzettend veel gebeurt.

In het kort gaat Gekkenwerk of stewardess Lotte die de ambitie heeft om oorlogscorrespondent te worden. Dat wordt je niet zo maar, dus wat volgt is een gecompliceerde reis naar ’s werelds grootste of soms vergeten brandhaarden. Van Cambodja, Birma en Oost-Timor naar Afghanistan, Irak en Syrië. Van een groentje met ‘beginnersgeluk’ ontwikkelt Lotte zich tot een geroutineerde verslaggeefster met een eigen visie op haar vak.

Ik vond het ontzettend boeiend geschreven. Ondanks alles blijft Lotte namelijk ook nog gewoon mens, met haar eigen twijfels en vragen en worstelingen met de dagelijkse dingen. Dat maakt haar, behalve een kick-ass stoer wijf ook een gewoon mens. En daar zit denk ik voor mij de bewondering en het verder willen lezen over die harde wereld.

Ben ik nu geïnspireerd door Lotte? Door Minka? Wil ik nu ook de journalistiek in? Naaah…. Ik houd het maar gewoon op erover lezen. En met boeken als Gekkenwerk is dat zeker geen straf!

West

by // // No Comments

Sfeervol eenzaam drama

Tijdens een voorzichtig uitstapje naar de boekenwinkel, viel mijn oog op de prachtige kaft van dit boek. Een mooie kleurrijke tekening van een man en zijn paard in woeste natuur, met een tekening van een gevaarlijk ogende indiaan op zijn paard eroverheen gelegd. Het speelt zich af in vroeger Amerika; toen het land nog niet geheel ontdekt was. De tijd van Indianen, pelsjagers en kolonisten. Kortom: de tijd van puur avontuur.

Cy Bellman gaat op zo’n episch avontuur. Hij stapt op zijn paard en laat zijn boerderij en tienjarige dochter Bess achter in de handen van zijn nukkige zus in Pennsylvania met de belofte binnen twee jaar weer terug te zullen zijn. Hij heeft gelezen over grote botten die men gevonden heeft in Kentucky en wil de fossielen met eigen ogen zien en nagaan of het gerucht waar is. Dat er in het westen nog steeds enorme monsterachtige wezens rondstruinen.

De sprekende sfeer deed me denken aan John William’ Butcher’s Crossing en Gil Adamson’s De weduwe. Ik houd van dit soort boeken. Het avontuur van nog niet eerder ontdekte graslanden en bergen (nog niet ontdekt door andere mensen dan Indianen, moet ik er dan bij zeggen), de geheimen van het land en de belofte dat alles mogelijk is, sleuren mij mee het verhaal in. Zetten me als het ware achterop dat paard, achter Cy Bellman.

Wat volgt is een reis langs de rivier, een indianenjongen die helpt de weg te vinden en een verdrietig meisje dat wil weten wat haar vader aan het doen is en wanneer hij weer terugkomt.

Dan is het toch jammer dat het boek in één dag uit is…   

Eleanor Oliphant is completely fine

by // // No Comments

Grappig met een donker randje

Daar heb je weer zo’n ‘vliegveldboek’! Ook deze kocht ik in Dublin in de kiosk. De titel had ik al eens eerder voorbij zien komen in de catalogus van de leesclub. Iemand zei toen dat ze die al gelezen had en dat het een erg leuk boek was. Dus toen ik dit zag staan, borrelde dat meteen naar boven. Met andere woorden: meteen afrekenen die hap!

Eleanor Oliphant is een beetje ‘peculiar’. Ze is erg op zichzelf en vindt andere mensen over het algemeen maar vervelend. Ze gaat naar haar werk waar ze vooral zo min mogelijk interactie wenst met die domme collega’s van haar, gaat op vrijdagmiddag na haar werk naar de supermarkt, haalt pizza en twee flessen wodka, waarmee ze het weekend doorkomt. En op maandag begint alles opnieuw.

In eerste instantie lijkt het alsof Eleanor (die het verhaal ook zelf verteld) autistisch of op een of andere manier contactgestoord is. Maar uit haar wekelijkse telefoongesprekken met haar moeder (‘mummy’), blijkt al snel dat ze een niet echt liefdevolle jeugd heeft gehad. En haar moeder zit nu ergens waar ze wel kan bellen, maar niet langs kan gaan. De gevangenis?

Gaandeweg ontmoet Eleanor Raymond: het IT-mannetje bij haar op kantoor die op een dag haar computer moet bijwerken, want Eleanor kan niet meer inloggen. Ze moet uiteraard niets hebben van deze onverzorgde kind-man, zoals ze hem noemt (hij draagt t-shirts met cartoonpersonages en flodderige hoodies). Raymond laat zich echter niet zo snel afschrikken door Eleanor.

Wat volgt is een voorzichtige vriendschap waarin Eleanor steeds meer uit haar schulp kruipt. Haar wereld wordt groter en mooier, maar ook haar geheimen en verleden krijgen zo meer ruimte. En dat vindt Eleanor heel, heel moeilijk.

Meer ga ik niet over het verhaal vertellen, dat heb ik nu al genoeg gedaan. Wat ik nog wel wil zeggen is dat het een heel leuk boek is. Eleanor is een beetje gek en omdat zij het verhaal vertelt, wordt het bij vlagen ook erg grappig. Vooral haar observaties van (het gedrag van) de andere mensen om haar heen, zijn heel komisch. Haar geheimzinnige verleden en vinnige moeder geven het verhaal het nodige rafeltje en de romantische noot is voor de zanger van de band waar Eleanor helemaal verliefd op is, en Raymond natuurlijk. En het wordt vanzelf spannend naarmate alles samen komt. Kortom: alles in één!

Het moois dat we delen

by // // No Comments

Die komt even binnen

Een tijd geleden heb ik mezelf opgegeven voor een leesclub. Ik zag een mededeling op de site van Gianotten Mutsaers over een informatieavond en ik dacht ‘doe eens gek’. Het is een leesclub voor Engelstalige boeken. Tijdens de informatieavond werd de groep gevormd, drie boeken uitgekozen en data afgesproken waarop we samengekomen. So far so good.

Het boek, het eerste boek dat we moeten lezen, is echter een draak van een boek. Echt… Verschrikkelijk. Een hele opgave om uit te lezen. Ik laat nog wel weten welk boek dat is/was en mijn uiteindelijke visie erop, maar nu eerst een ander boek. Ik had namelijk even weer leesplezier nodig, in plaats van leesdrama. Dus pakte ik een willekeurig boek van mijn ‘te lezen stapeltje’ en begon.

De naam van de schrijver kende ik niet: Ish Ait Amou. Het boek kende ik ook niet, het was een tip van verkoper Herman van Gianotten. Ik heb wel vaker tips van Herman gelezen, dus ik vertrouw onderhand bijna blindelings op Herman. Dus zo ook dit boek van Ish.

Ish? Nu al op first name basis? Ik zal vertellen hoe dat komt: tijdens het lezen bleef die naam maar aan me knagen en toen wist ik het! Ish was één van de danscoaches in mijn favo tv-programma So You Think You Can Dance (ja nu komen de duistere geheimen naar boven, hoor, haha!). Hiphop was zijn genre. Een Belg. Wel een leuke gast, maar schrijver? Joh! Niet verwacht. Anywayz, in dat programma werd iedereen met alleen de voornaam genoemd, dus vandaar.

Maar goed, schrijver dus. En hoe! Wauw! Dit boek komt even binnen, hoor. Het was dan ook in een vloek en een zucht uit (letterlijk). Een vreselijk verhaal, als in: een ontzettend drama waarin twee mensen psychisch voor het leven verminkt zijn. Qua persoonlijkheden kunnen de oude man en de jonge vrouw niet verder van elkaar staan, maar het vreselijke drama waar ze beiden verlies hebben geleden, brengt ze op een bijzondere manier toch samen.

Ik ga niets meer verklappen. Ik wil niet meer verklappen. Ik wil dat je dit boek leest! Het is een klassieke tragedie in een hedendaagse setting. Het verwarmt je hart, laat je huilen, glimlachen en hardop vloeken tegelijk. Dank Herman voor wederom een toptip!

Zonder liefde

by // // No Comments

Melancholisch meeslepend

Wat leuk! Ik heb voor Gianotten Mutsaers een boek mogen lezen om te recenseren. Deze zomer deden ze een oproep voor ‘recensie van een klant’ waar ik me meteen voor opgegeven heb. En zo mocht ik afgelopen maand het nieuwe boek van Stefan Brijs lezen: Zonder liefde.

In Zonder liefde gaat het over Paul en Ava. Paul vertelt over hoe hij Ava heeft leren kennen na de pijnlijke scheiding met zijn vrouw. Ook Ava heeft net een ongelukkige relatie achter de rug en de twee sluiten vriendschap en vinden zo troost bij elkaar.

In het begin dacht ik nog ‘die komen vast samen aan het einde,’ maar Brijs’ z’n boeken zijn niet zo vanzelfsprekend (of cliché). Paul en Ava spreken duidelijk naar elkaar uit dat ze puur vrienden willen zijn en geen romantische gevoelens voor elkaar delen.

Het is mooi om te lezen hoe de Vlaamse auteur de twee compleet verschillende personages tegenover elkaar zet. Ava zoekt passie in een relatie en legt zich niet neer bij middelmatigheid. Paul wil geborgenheid en warmte. Ava lacht ‘m wel eens uit als hij het woord ‘knus’ gebruikt. Door dat contrast en de eerlijkheid waarmee ze hun zwakheden toegeven, pakt Brijs me in en heb ik echt van dit boek genoten.

Wat mij treft in dit boek is de levensechtheid van de personages en van de gebeurtenissen. Toegegeven: heel veel gebeurt er niet, maar juist de eerlijke (en soms melancholische) observaties van Paul houden het boek boeiend tot het einde. Het is als een soap: je blijft lezen over hoe het weer net niet lukt. Maar dan op een wat subtielere manier dan een GTST.

Kom hier dat ik u kus

by // // 2 Comments

 

Meesterlijk kapot

Ik geloof dat ik een nieuw genre heb ontdekt. Na Lize Spit’s Het smelt,  en de (wat late) ontdekking van De helaasheid der dingen van Dimtiri Verhulst (oe, oe, oe! Mag ook zeker niet Erwin Mortier vergeten), ben ik nu gegrepen door Griet op de Beeck. Ik denk dat ik dit genre maar omdoop tot Vlaamse melancholie. Och wat een heerlijke triestheid en zo mooi geschreven. Ik zou willen dat ik het Nederlands zo goed zou beheersen als Op de Beeck dat kan. Ze schrijft over ‘kapotte mensen die anderen ongewild kapot maken’. Meersterlijk!

Dus: geen vrolijk boek. Allerminst. Het gaat over Mona, die je in het boek tegenkomt als kind, als 24-jarige en als 35-jarige. En gaandeweg lees en leer je hoe ze geworden is tot het mens dat ze is: kapot. Haar verwrongen relatie met haar ouders en stiefmoeder, de worstelingen in het leven waar ze op latere leeftijd tegenaan loopt. Het niet om kunnen gaan met liefde maar er zo naar hunkeren. En dat heel mooi opgeschreven.

Ik wilde al een tijdje Griet op de Beeck lezen, maar ja; zoveel boeken, zo weinig tijd. Dus het is er pas recent van gekomen. Ik weet nu al dat ik meer van haar weer lezen. Misschien zelfs wel alles! Al moet ik zeggen dat het Boekenweekgeschenk dat ze dit jaar geschreven heeft, niet zo heel spannend was. Ook zeker niet slecht, het was zelfs ontwapenend en liefdevol. En ook hier weer het prachtige woordgebruik. Maar ik moet bekennen dat ik zojuist even moest opzoeken waar het overging; dat was ik alweer vergeten. Kom hier dat ik u kus vergeet ik niet zomaar. Deze blijft wel hangen en laat me nog even nagloeien.

 

Buskruit en kaneel

by // // No Comments

Teleurstellend

Nadat het voor mijn gevoel een eeuwigheid op mijn wensenlijstje heeft gestaan, ben ik dan eindelijk aan dit boek begonnen. En het was een beetje een teleurstelling moet ik helaas toegeven. Het boek gaat over een begenadigde kok Owen Wedgwood die door piraten ontvoerd wordt. Om in leven te blijven moet hij elke week een meesterlijke maaltijd maken voor de vrouwelijke kapitein. Alleen zijn de ingrediënten aan boord beperkt, to say the least.

Owen Wedgwood is een beetje een zeikneus. En ergens begrijp ik dat wel, aangezien hij ontvoerd is en zo. Maar ik krijg maar geen binding met hem. Ik zit tijdens het lezen al net zo veel te zuchten van irritatie en verveling, als hij doet op het piratenschip. Pas driekwart boek verder, begint het verhaal wat meer te beklijven en wordt Owen wat makkelijker om lief te hebben. Tegen die tijd is het echter al te laat voor mij; ik wil het boek dan gewoon uit hebben. Met als gevolg dat ik de spectaculaire gevechten op het water, inclusief kanonnen en vreemde spiegelende zonnestralen, niet meer met de focus lees die het nodig heeft om het te volgen. Misschien is het piratengenre ook gewoon niet mijn genre, vond het ever so boring om over weer een kanoninslag te lezen.

Aan het einde volgt ook nog eens een cliché einde, wat de teleurstelling voor mij compleet maakt. Helaas voldeed Buskruik en Kaneel niet aan de verwachtingen die ik er van had.

 

Marabou stork nightmares

by // // No Comments

 

Een beetje vreemd, maar wel lekker

Dit boek is een erg vreemd verhaal over Roy Strang die op zoek is naar een marabou in Zuid-Afrika. Het verhaal wordt regelmatig verbroken door rare episodes waarbij Roy aangevallen lijkt te worden, verstoord wordt in het vertellen van zijn verhaal over de vreemde vogel die hij zoekt. Naarmate je in eerste instantie met moeite vordert met het verhaal ontdek je echter dat Roy zijn verhaal vertelt diep in zijn onderbewustzijn. In realiteit ligt hij in coma in het ziekenhuis en de ‘verstoringen’ of ‘aanvallen’ zijn medische checks, zusters die hem wassen of omdraaien en bezoek van zijn vreemde familie.

Het is echt een heel gek verhaal. In het begin vond ik het maar niks, snapte niet goed waar het heen ging en ik raakte enigszins teleurgesteld in Irvine Welsh, toch één van mijn favo auteurs. Maar hoe meer ik las, hoe meer Roy tot leven kwam (bijna letterlijk zelfs). Het platte Schots kwam ook terug in het taalgebruik (lees Welsh áltijd in de originele taal, ik kan me niet indenken dat dit goed vertaald kan worden naar Nederlands; de gedachte daaraan laat mijn tenen krullen van plaatsvervangende schaamte). En hé, uiteraard ook wat bekende bijfiguren die ik inmiddels zo goed ken uit de boeken in de Trainspottingreeks.

Waar het in het begin een redelijk saai en eendimensionaal boek leek, ontvouwde de diepere lagen zich en aan het einde van het boek werd het ook nog eens een pageturner dankzij een plotwending die ik niet direct zag aankomen. Top!

Soms moet je bij het lezen van boek ‘gewoon even doorbijten’, als het niet lekker leest. Dat kan uitmonden in een totally waste of time en diepe teleurstelling, maar er kan ook ineens een juweeltje op papier ontstaan en dan rest na het uitlezen er van een diepe diepe tevredenheid. Loved it!