Verhaal kabbelt (te) rustig voort

Dankzij vakantie heb ik de laatste weken veel boeken uitgelezen. Klein nadeeltje is dat je na vier boeken niet zo goed meer bent in het precies navertellen van boek één. Daarom deze keer heel lui het verhaaltje van de achterflap van deze roman van Marian Izaguirre:

‘Ik mis de tijd toen het leven nog van ons was,’ verzucht de boekhandelaarster Lola op een dag tegen haar man. Het is 1951 en de tijd dat de dagen gevuld waren met boeken, geode gesprekken, lange siësta’s en grootse plannen, ligt alweer vijftien jaar achter hen. Met het uitbreken van de Spaanse Burgeroolog in 1936 veranderde hun leven in overleven, en nu verkopen ze in hun tweedehands boekwinkeltje alleen maar bijna vergeten klassiekers, goedkope romannetjes en kantoorartikelen.

Tot op een dag een nieuwe klant de winkel in stapt. Deze Alice heeft in de etalage een boek zien staan dat haar intrigeert. Het zijn de memoires van een onbekende vrouw en ze begint er samen met Lola in te lezen. Zo begint een vriendschap tussen de twee vrouwen, die steeds meer gefascineerd raken door het veelbewogen leven van de schrijfster van het boek. Wie was ze? Waarom was ze altijd op reis? En wat betekent haar verhaal voor de twee vriendinnen?

Het feit dat ik lui gebruik maak van de achterflap om te vertellen waar het boek over gaat, geeft al een idee van de indruk die het boek op me heeft gemaakt. Het is geen slecht boek, maar het verhaal kabbelt maar voort. Soms wordt het wat meer boeiend, maar dan verschuift het perspectief weer en komt er een langdradig stuk over de slechte relatie van Lola met haar ouders. Het haalt de vaart uit het verhaal en eerlijk is eerlijk; vooral de verhaallijnen van Alice en die van de mysterieuze schrijfster zijn interessant.

Het einde van het verhaal is niet verrassend, dat zie je al van verre aankomen. En zo is het einde in lijn met de rest van het verhaal; rustig, niet al te spannend, voortkabbelend. Ik vond het geen slecht boek, maar echt indruk maakt het ook niet.