Lilian B. Rubin – Het onverwoestbare kind: negen boeken in één

Dit boek is eigenlijk negen verhalen in één. Dat klinkt misschien een beetje vreemd, maar je zou van de negen verhalen die verteld worden ook elk afzonderlijk een boek kunnen schrijven. Maar de reden dat de mensen in dit boek met hun verhaal komen, is omdat psychologe Lillian Rubin ze daar om gevraagd heeft. Zelf heeft Rubin het ook niet makkelijk gehad in haar jeugd. Haar agressieve en verbitterde moeder maakte het leven voor haar en haar broer tot een ware hel. Haar broer heeft dat nooit kunnen verwerken en vond zijn einde uiteindelijk in zelfmoord. Lillian echter is nu een succesvolle psychologe die dagelijks mensen helpt die een zelfde of zelfs ergere jeugd hebben meegemaakt. “Hoe kan het toch dat ik het wel heb gered en mijn broer niet?” Dat is de reden van Lillian geweest om acht mensen te interviewen. Acht mensen die in hun jonge jeugd geconfronteerd werden met incestueuze en agressieve (stief-)ouders. Acht mensen die zich ontworsteld hebben uit de problemen en tragiek van hun jeugd en nu een redelijk succesvol leven leiden. En dat terwijl hun broers en zussen, net als de broer van Lillian, het niet gered hebben en nu nog wegkwijnen in hun miserabele leven.

Het is te verschrikkelijk om op te noemen wat de hoofdpersonen in Het onverwoestbare kind hebben meegemaakt. Maar stuk voor stuk zijn het allemaal onverwoestbare kinderen. Zoals Lillian dat zegt: zelfs na zeven keer vallen, staan ze een achtste keer op. Ze zijn er niet onder te krijgen, ook al hebben hun ouders daar hun uiterste best voor gedaan. In dit boek is verschrikkelijk goed te lezen hoe veerkrachtig sommige mensen, kinderen zelfs al, kunnen zijn. Dat geeft vooral een goed gevoel. Desondanks is het lezen van het boek geen vrolijke tijdsbesteding. Dat komt natuurlijk niet ten minste door de gruwelijkheden die ze vertellen, maar het commentaar dat Lillian Rubin tussendoor geeft is soms ingewikkeld en saai. Met psychologische verbanden en vaktermen probeert ze uit te leggen waarom de hoofdpersonen zo gehandeld hebben. Dat is aan de ene kant wel interessan, maar de vaktermen maken de tekst soms net iets te langdradig en ingewikkeld voor mensen zonder enige kennis van de psychologie.