Barbara Constantine – Waarom Ferdinand niet lang alleen bleef: naastenliefde opnieuw gedefinieerd

Ferdinand is een gepensioneerde boer en weduwnaar op het Franse platteland. Het ziet ernaar uit dat hij zijn nadagen in eenzaamheid zal slijten. Dan klopt op een dag zijn buurvrouw Marceline bij hem aan. Het dak van haar huis dreigt onder zware regenval te bezwijken; zou ze – tijdelijk natuurlijk – bij Ferdinand mogen logeren? Kort daarna arriveert Ferdinands oude vriend Guy, wiens vrouw net is overleden. Het korte gemeenschapje raakt bekend in de omgeving, en twee hoogbejaarde dames, die zeventig jaar een elektrawinkel runden in het stadje, sluiten zich aan. Omdat de zo spontaan ontstane woongroep toch al snel een wat permanent karakter krijgt, regelt Ferdinand een leerling-verpleegster, die tegen kost en inwoning voor de bewoners van de boerderij zorgt. Deze Muriel blijkt zwanger te zijn, maar daar spreekt men liever niet over. Tot baby Paulette wordt geboren. Haar komst vormt een uitdaging, op zijn zachtst gezegd…

Als je genoten hebt van De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween, een Zweedse versie van een road movie, maar dan met bejaarden in de hoofdrol, dan vind je dit boek ook leuk. Zo staat het op een kleurige sticker op de kaft van het boek. En dat klopt. Het is enorm vermakelijk om stronteigenwijze oudjes tegen alle adviezen in hun eigen weg zien kiezen en ze komen nog mee weg ook.

Daarnaast is het vooral een heel lief verhaal, waarin naastenliefde opnieuw gedefinieerd wordt. In de korte hoofdstukken leef je al snel mee met de koppige Ferdinand die ondanks zijn stugge voorkomen iedereen voor zich weet te winnen, zelfs zijn mopperige schoondochter. Het boek leest daardoor als een trein en voor je het weet is het uit, je tevreden achterlatend met een warm gevoel in de onderbuik.

Reeds gepubliceerd op www.theSword.nl